Ik zag zojuist Harry fietsen door de straat. Ik kwam net het hoekje om gelopen en mocht het plezier ervaren hem te zien fietsen. Op een fiets. Door de straat.
Deze gebeurtenis heeft mij opgeleverd dat ik mijn gedachtegoed over de mens opnieuw zal moeten bijschaven. Iemand is namelijk niet altijd wie je denkt dat hij is. Ik had zeker nooit verwacht dat Harry een fiets zou hebben, laat staan dat hij hierop zou fietsen. Zo zie je maar weer.
Uiteraard ben ik dan natuurlijk ook niet direct wie jij verwacht dat ik ben. Hoewel ik moet toegeven dat ik over het algemeen vrij doorzichtig ben. Op mijn cryptische blogs na uiteraard. Op mijn blog blijf ik het liefst zo vaag mogelijk om een bepaalde reden. Welke ik natuurlijk niet zal vertellen.
Terug naar Harry. Het beeld dat ik van hem heb is vrij stoffig, wat hem allicht niet minder interessant maakt, maar stoffig is het juiste woord om hem te omschrijven. Een eenling, een wetenschapper of filosoof, nooit getrouwd, of lang geleden gescheiden wegens een alcoholprobleem, waarmee hij direct ook verplicht werd het contact met zijn eventuele kinderen te verbreken, en gedoemd is om de rest van zijn eenzame leven zijn kleinkinderen enkel te zien op een ooit toegestuurde foto, toen hij in behandeling was voor zijn ongezonde versnaperingen en zijn naaste familie hem een hart onder de riem wilde steken.
De man eet alleen, kijkt alleen naar de televisie, gaat alleen naar bed en staat alleen op. Hij praat misschien wel tegen een beschilderde oude voetbal genaamd ‘Nelson’ en komt eens in de zoveel tijd buiten om de bladeren van het dak van zijn woonboot te vegen.
Dacht ik.
Maar niets is wat het lijkt, want Harry is dus ook in het bezit van een vervoersmiddel genaamd ‘fiets’.
En ondertussen heeft deze stoffige, oude man er wel voor gezorgd dat ik nieuwe inspiratie vond om een nieuw blog te schrijven. Dankjewel, Harry. Binnenkort samen een blokje om?
