Brood op de plank

Het leven is een stokbrood. Je moet ervan houden. En het hardste gedeelte komt nog.

Gelukkig maak je hier en daar dingen mee om jezelf voor te bereiden op dit harde stuk. Je valt en je staat op en dan ga je gewoon nog een keer KEIHARD op je muil en misschien nog wel eens maar dat maakt niet uit. Soms kan een biertje de pijn verzachten maar over het algemeen moet je toch dealen met deze taaie korsten en kan je er gewoon niet omheen happen, hoe hard je ook bijt. Dat brood moet gewoon op en je zult het lekker vinden ook potdorie.

Blijkbaar ben ik van de vergelijkingen en moet ik de dingen die ik meemaak en onderga ergens tegenover kunnen stellen. Eigenlijk heeft dit totaal geen betekenis en misschien doe ik het alleen om mijn blog te vullen. Je zult het nooit te weten komen. Net als ik.

Vandaag kwam ik een knapperig stukje tegen en moest ik even goed slikken. Net als gisteren trouwens en de dag daarvoor. En morgen en waarschijnlijk de dagen daarna ook. Feit is dat het brood niet zomaar een brood is maar een flinke baquette en de honger zal voorlopig ook nog niet gestild zijn.

Dus kauw ik rustig door aan mijn sandwich en probeer ik ervan te genieten. Dat zouden jullie ook eens moeten doen en vooral niet te zwaar tillen aan dit verhaal want soms helpt een biertje om de pijn te verzachten.

Feestje

Ik heb een nieuw favoriet moment. Ik ontdekte het vanmiddag en ik ben helemaal in mijn element met dat moment.

Ik ben wel met meer aangelegenheden, acties of handelingen in mijn element maar dit was intens genieten. Ik wilde ook niet dat, dat moment voorbij ging en precies dat is een overduidelijk kenmerk dat je ook daadwerkelijk in je element zit. Allemaal onthouden dus. De tijd was voor mij onbekend en de seconden tikten door maar het kwam geen moment in mij op om mezelf te verroeren. Ongelukkigerwijze is het zo dat een bepaald moment toch voorbij gaat want tijd is relatief, schijnt het.

Een heel erg groot gigantisch voordeel aan het voorbijgaan van dit moment is, dat ik mezelf toen pas kon beseffen dat het voorbij was en, nog belangrijker, dat ik dit moment ook daadwerkelijk had bijgewoond. Mooi is dat de kans ook vrij groot is dat ik dit zekere moment nog vaker ga meemaken. Daar doe ik een borrel op.

Het werd mij helder voor ogen toen ik in de zon door de stad liep. Uit ervaring weet ik dat het felle licht van deze ster wel vaker zinderende en prikkelende openbaringen teweegbrengt, dus misschien heb ik dit bewust opgezocht. Of onbewust juist, uit intuïtie. Om dat moment te kunnen herkennen.

Het was een moment waarbij ik me ultiem op mijn gemak voelde en niet de behoefte had om naar de wc te gaan of naar huis. Een moment waarbij ik alleen maar mijn ogen hoefde te openen en lekker mijn mond kon houden. Ik was één met de ruimte (maar niet op een zweverige manier op blote voeten ofzo) en ik hield mijn adem in.

Nu heb ik jullie lezers als het goed is warm gemaakt en zijn jullie verschrikkelijk nieuwsgierig naar waar het in hemelsnaam nu om gaat.

De vraag is of ik dit jullie nu moet vertellen, of dat ik het gewoon geheim moet houden en jullie in spanning moet laten. Dat zou best komisch zijn. Ha-ha

Wendy-debbie & Tinie

Grappig zijn is goed voor een mens. Als je grappig bent, dan wordt er namelijk gelachen om jouw grappen en dat betekent weer dat andere mensen jou graag in hun gezelschap hebben. Want lachen is gezond, zegt men, en dat schijnt iedereen ook te weten, dus als mensen willen lachen zoeken ze jou op (mits je dus grappig bent).

‘Lachen is een biologische reactie van mensen om humor, vrolijkheid of blijdschap. Lachen komt vermoedelijk ook bij dieren voor’ staat op wikipedia. Interessant. Interessant om je te bedenken dat lachen een lichamelijke reactie is. Moet je eens doen als je een lachkick hebt. Überhaupt maf om jezelf af te vragen wat lachen eigenlijk is en helemaal maf dat dieren vermoedelijk ook kunnen lachen. Moeilijk om je voor te stellen. Het enige dat ik voor me zie is een kwijlende hond met pretoogjes en een tong uit zijn bek, maar ik ga niet opnieuw een blog besteden aan honden. Daar ben ik te intelligent voor.

“Het geluidsspectrum van hardop lachen is gekenmerkt door korte lettergrepen die elkaar snel opvolgen, zoals ha-ha-ha, hi-hi-hi of ho-ho-ho, maar nooit een vermenging van deze lettergrepen, zoals ha-ho-ho”. Ook deze informatie is op wikipedia te vinden en ik heb er even over nagedacht en ik denk dat het wel waar is. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit mijn lach startte met een giechelend ‘hi-hi-hi’ en vervolgens eindigde op een lage ‘hoo-ho-ho’. Zou ook wel raar zijn natuurlijk.

Een goeie grap maken komt soms op de meest vreemde momenten, net als een briljant idee. Je kunt niet van te voren aangeven wanneer je een goeie grap gaat neerleggen, en wie er precies om zullen lachen. Persoonlijk vind ik de grappen waarom ik zelf heel hard kan lachen het leukst. ‘Ha-ha’

Meligheid is weer van een totaal andere categorie. Als je melig bent maak je over het algemeen weinig goeie grappen. Dan wordt er voornamelijk gelachen. Door jou. En hopelijk door minstens nog één andere persoon anders sta je goed voor lul. Meestal weet je niet precies meer waarom je lacht. Eigenlijk is iedere klank, beweging of visualisatie op dat moment grappig maar wanneer je ermee in de schouwburg zou staan voor een volle zaal zou het hoogstwaarschijnlijk niet goed ontvangen worden. Desondanks is meligheid de fijnste manier van pret hebben en het komt vaak op als je moe bent en over je slaap heen bent en de vogeltjes al hoort fluiten buiten.

Ik hoop dat jullie hierom kunnen lachen. Als jullie ooit toe zijn aan nog meer goeie grappen van mij bel dan 06-flauwegrappenmaker of gooi gewoon een steentje tegen mijn raam. Misschien ben ik nog wakker en bevinden we ons binnen mum van tijd in een extase van vertier en vrolijkheid. Bij deze zijn jullie allen uitgenodigd.

Parabel

Soms heb je van die periodes dat je jezelf gewoon niet kunt vermaken. Je begint goed; je komt thuis, jas uit, kacheltje aan, slofjes erbij, kopje thee, muziekje aan. En dan? Dan niets. Daar houdt het eigenlijk op. Of de computer gaat aan, wat in mijn beleving ongeveer hetzelfde betekent.

Je gaat eens naar het toilet, kijkt even uit het raam, zet de kachel een tandje lager, veegt het stof van de vensterbank en pakt een boek, om na drie hele zinnen vervolgens gebiologeerd voor de televisie te eindigen waar je leert van de hondenfluisteraar hoe je, je hond moet aanspreken terwijl je van huis uit helemaal niet van honden houdt maar van katten.

Ik ben een trouwe hond. Dat heb ik over mezelf geleerd. Mensen komen en mensen gaan maar van mij hoeven de mensen die komen, niet meer te gaan eigenlijk. Als ik iemand zie waar ik van houd begin ik met kwispelen en als diegene ver weg is eet ik niet meer. Als je een balletje naar me opgooit, kom ik dit zeker weten weer bij je terugbrengen en als je me vraagt of ik met je mee uit wil zeg ik absoluut ja. Ik schaam me niet om te toiletteren in het bijzijn van mijn geliefden.

Als mijn pa dit leest zal hij zich kapot schamen. Ik vind het zelf ook belachelijk mezelf te vergelijken met een hond.

Lijdende vorm

“Wat ben jij passief, zeg” kreeg ik te horen toen er een vol glas bier op tafel werd omgestoten, over tafel gleed en vol op mijn schoot plensde. Ik bleef gewoon zitten en gaf geen kik. De koude alcohol trok in mijn broek en plakte zich vast op mijn huid en de laatste druppels spetterde van tafel op de grond naast mijn voeten en ja, ik bleef gewoon zitten. Ik hoorde mensen lachen op de achtergrond.

Soms heb je gewoon heel lang de tijd nodig voor belangrijke kwesties. Ik heb uit ervaring geleerd dat een impulsieve reactie in eerste instantie niet de beste manier is om te reageren. Hoewel ik in het geval van het omvallende glas bier graag mijn snelle reactievermogen had willen controleren. Maar los daarvan, iets overdenken, iets in beschouwing nemen, kan soms, als je het de tijd gunt, hele nieuwe en verfrissende inzichten bieden. Het kan een hele duidelijke kijk op zaken geven. Ook al is dit niet altijd hoe je de boel het liefste zou willen zien.

Dwars aan deze manier van doen en laten is dat je nooit van te voren weet hoeveel tijd het oplossen van zo een belangrijke kwestie nodig zal gaan hebben. En tot dat verhelderende moment komt is het gewoon kut met peren.

Moeder Natuur

En dan is er weer zo’n moment dat je gewoon even doet alsof. Soms voor je eigen bestwil. Soms voor een ander zijn gemoedsrust. Opmerkelijk hoe een mens zich eindeloos kan blijven aanpassen aan een situatie, de omgeving of aan anderen.

Toch ben ik voorstander van het behouden van je eigen gewoontes. Zoveel als dat mogelijk is en zo vaak mogelijk. Zolang deze gewoontes geen slechte gewoontes zijn en jou, of mensen in jouw omgeving, belemmeren in het voortzetten van waardevolle dingen enzo.

Dan zijn er altijd nog de gewoontes die twijfelachtig zijn en er eigenlijk tussenin hangen. Neuspeuteren is er zo een. Dat is geen goede gewoonte maar, eigenlijk ook geen afgrijselijk slechte. Ik kan ergere praktijken noemen (waar ik me nu niet aan ga wijden) maar neuspeuteren is ongetwijfeld een twijfel geval wat mij betreft.

Eigenlijk zou ik flink wat regels moeten besteden aan het toejuichen van goede dingen zoals bijvoorbeeld het doen van vrijwilligerswerk, het doen van de grote schoonmaak, de deur openhouden voor een bejaarde, überhaupt dag in dag uit goede daden doen! Effectief studeren, geld sparen, plastic afval scheiden, gezond eten, veel lachen, veel onder de mensen zijn, vrienden helpen, mensen verzorgen enzovoort maar dat doe ik niet. Nee.

Want de werkelijkheid is dat niet alles altijd meezit en soms mag je die slechte gewoonte(s) lekker weer even uit de kast pakken. Soms mag je even egoïstisch zijn en anderen tijdelijk buiten beschouwing laten. Wat mij betreft hoef je niet altijd zen te zijn, en in contact met jezelf, of met de ander, met de wereld, met de natuur. Soms is het enige contact dat ik wil met de natuur gewoon mijn vinger in mijn neus, die bovenin mijn rechterneusgat een groen snotje te pakken krijgt.

Amor

Ik heb een heel groot bed thuis. Een bed met een satijnen dekbedovertrek en grote hoofdkussens waar je zo hop met je hoofd in zakt en dan zijn er ook nog eens heel veel kussens ter decoratie (die eigenlijk alleen maar in de weg liggen).

Mijn bed veert mee als je erop gaat zitten en als ik me diagonaal helemaal uitstrek dan pas ik er zelfs nog precies in. Mijn bed is lekker zacht en comfortabel en de dekens op mijn bed liggen als woeste golven op zee gewoon heel mooi te wezen en ik kan erin verdrinken als ik dat wil. 

Ik pas er op met mijn laptop. Ik pas er op met een goed boek. Ik pas er op als ik moet huilen of mijn 

buikspieroefeningen doe. Ik pas er op in mijn pyjama, misschien wel drie keer. Ik pas er zelfs op als ik na een lange productieve dag uitgeput thuis kom.

Ik pas er op met mijn verjaardag. Ik pas er op met kerst en ik pas er op in de zomer als mijn ramen wijd open staan en het matras de hele nacht zweet.

Mijn bed is gewoon gemaakt voor mij en dat ga ik nu tegen hem zeggen.