Parabel

Soms heb je van die periodes dat je jezelf gewoon niet kunt vermaken. Je begint goed; je komt thuis, jas uit, kacheltje aan, slofjes erbij, kopje thee, muziekje aan. En dan? Dan niets. Daar houdt het eigenlijk op. Of de computer gaat aan, wat in mijn beleving ongeveer hetzelfde betekent.

Je gaat eens naar het toilet, kijkt even uit het raam, zet de kachel een tandje lager, veegt het stof van de vensterbank en pakt een boek, om na drie hele zinnen vervolgens gebiologeerd voor de televisie te eindigen waar je leert van de hondenfluisteraar hoe je, je hond moet aanspreken terwijl je van huis uit helemaal niet van honden houdt maar van katten.

Ik ben een trouwe hond. Dat heb ik over mezelf geleerd. Mensen komen en mensen gaan maar van mij hoeven de mensen die komen, niet meer te gaan eigenlijk. Als ik iemand zie waar ik van houd begin ik met kwispelen en als diegene ver weg is eet ik niet meer. Als je een balletje naar me opgooit, kom ik dit zeker weten weer bij je terugbrengen en als je me vraagt of ik met je mee uit wil zeg ik absoluut ja. Ik schaam me niet om te toiletteren in het bijzijn van mijn geliefden.

Als mijn pa dit leest zal hij zich kapot schamen. Ik vind het zelf ook belachelijk mezelf te vergelijken met een hond.