Radio aan of televisie en de laptop en de smartphone. Stereo
en wi-fi en een oplader voor de elektrische tandenborstel en de wasmachine en
de magnetron en een ruimte, niet verdeeld in comfort, maar verdeeld in
stopcontacten en snoeren en straling.
Ik snuif de geur van elektronica op terwijl ik een laatste
apparaat in het stopcontact steek. Buiten waait de wind en zingt de lucht en is
de zuurstof en binnen is het warm en benauwd en beelden en lichten flikkeren en
diep in de nacht dreunt de muziek hard en flitsen de lasers op het plafond en
creëren een driehoek en nog meer vormen die niet vanzelfsprekend voorkomen in
de natuur. Mijn oren bedompt en pupillen die flikkeren. Ze proberen scherp te
stellen in het licht dat de maan schijnt op de stad en mijn fiets en mijn
sleutel dat ik in het stopcontact probeer te steken maar mijn hoofd bonkt en
het moet eigenlijk het sleutelgat zijn.
In mijn pyjama met mijn voeten op de koude, natte stoep. Zwarte
stof zuigt zich vol en maakt mijn lichaam ijzig en ik dwaal over straat en
overweeg terug naar huis te lopen om mijn slaapzak te halen.
De blaadjes ritselen als ik mijn bedje uitrol op de harde
grond. Boven mij een gefabriceerd dak van grote takken, kleinere takjes en mos.
Naast mij een knapperend vuurtje van hout dat ik met moeite aan heb gekregen
omdat het uren duurde voordat het hout droog was maar nu is het behaaglijk en
ik ruik de geur van dennen en kruiden en vers stromend water naast me.
’s Ochtend volg ik het stromende beekje en spring ik in een
groot, helder meer waar ik op uitkom na een wandeling van uren. Naakt.
Ik zwem en ik zwem en met mijn handen vang ik een vis, die
ik daarna met een eigengemaakt mes ontleed en oppeuzel. Als toetje pluk ik
bessen en bramen uit de dichtstbijzijnde struik. Ik droog op in het lichte
briesje dat aanwezig is.
In de loop van de middag geniet ik van het laatste zonnetje
met uitzicht op het schitterende water en ik zing een heel hard en vals lied en
bedenk me hoe fantastisch het zou zijn geweest om te leven in de prehistorie
omdat je in die tijd nog niet hoefde te denken aan wanneer hij die nieuwe profielfoto van je nu
eens zou gaan liken, en of hij jouw nieuwe profielfoto eigenlijk wel mooi zou
vinden en je hoefde niet te denken aan of je je baas wel of niet zou accepteren
en geen manier hoeven bedenken over hoe je jezelf online wil presenteren en
keuzes maken aangaande je privacyinstellingen want jezelf niet online
presenteren is ook een keuze en dat zegt ook weer iets.
