Aanvankelijk wel

Sinds een aantal weken begeef ik mij weer regelmatig in het zwembad. Net als toen ik héél klein was en mijn zwemdiploma moest halen. En een periode daarna aan het eind van mijn basisschooltijd, toen ik met vriendinnen en vriendjes naar het zwembad ging voor vertier.

Hoewel ik inmiddels een compleet volgroeid lichaam heb, vijf sporten, drie huizen, twee opleidingen en vijftien jaar ervaring rijker ben, voelt het fenomeen ‘zwembad’ eigenlijk nog net zo aan als toen ik jonger was. Of misschien doet de chloorgeur en de bedwelmende warmte mij gewoon denken aan verjaardagspartijtjes van vroeger waarbij we gingen discozwemmen (“ik zeg niet wat we gaan doen, maar vergeet niet je zwemspullen mee te nemen!”).

Ook vanochtend miste ik het vette frietje van destijds dat ik met mijn rimpelige vingers pakte, waarna ik vrolijk met een volle maag nog twintig keer achtereen van de glijbaan ging en mijn frikandel speciaal opboerde.

Water in mijn neus en prikkende ogen. En dan niet te vergeten die foute radiozender die je hoort ergens op de achtergrond van alle zwembadgeluiden; het gespetter, gepuf en kletsende stemmen in de diepte. Het zwembad is voor mij unaniem verbonden aan ‘Banger hart’ van Rob de Nijs en ook Marco Borsato is geen onbekende voor de badmeesters.

Naar het toilet gaan tussen het zwemmen door, stellen we zo lang mogelijk uit. Want een bikini uitkrijgen is haast onmogelijk, laat staan deze weer fatsoenlijk aankrijgen zonder aangestaard te worden als  je weer naar binnen loopt.

Want ja, dan zijn er nog die ogen. Alle ogen die elkaar aangapen vanuit bolletjes die over het water schuiven. Vastgeplakte haren aan het hoofd waardoor gezichten goed te bestuderen zijn. Ronde wangen, goeie kaaklijnen en flaporen komen goed uit de verf in het zwembad. Lichamen en konten worden schaamteloos, maar onopvallend bekeken wanneer iemand via het trappetje het zwembad uitklimt en striae wordt fluorescerend door de werking van het chloor.

Als je het water uitkomt en onder een warme douche stapt voel je, je log, massief en onaantrekkelijk en je weet dat het tijd is om te gaan als die opa onder de douche tegenover je nog even vriendelijk naar je lacht.

Duivelachtig slecht en niet te vergeten incompleet

Broccolidip met geitenkaas. Dat is nu niet zozeer en gerecht wat mij direct aan zou spreken. Maar dat terzijde.

Eten is een onderwerp dat in en rondom de decembermaand veelal ter sprake is. Maar helaas niet minder in het nieuwe jaar. Menig goed voornemen heeft dan ook te maken met voeding. Gezondere voeding of minder voeding. Als het niet over eten gaat dan heeft het negen van de tien keer te maken met andere manieren van gezond leven, zoals sporten of stoppen met roken. Zo zie je maar weer dat iedereen in wezen hetzelfde is. Maar niet minder belangrijk natuurlijk.

Goede voornemens zijn fijn, zodat je een goede start kan maken aan het begin van het jaar. Maar het kan er ook voor zorgen dat je jezelf een nog grotere nietsnut gaat voelen dan vóór de jaarwisseling omdat het blijkt dat je de discipline niet hebt om je aan alle voornemens te houden.

Ik ben zo bedachtzaam geweest om mijn goede voornemens beperkt te houden zodat het enigszins haalbaar zou blijven, maar, zo heb ik zojuist ondervonden, een voornemen is nooit haalbaar TENZIJ het langzaam en onopgemerkt in je huidige leven slijt, en een gewoonte wordt. In plaats van een voornemen blijft. Ik raad dus ook ten zeerste af om goede voornemens op papier te zetten(!). Dit zou veel te confronterend worden voor jouzelf en omstanders.

Dingen op papier zetten kan vaker af te raden zijn. Vooral als het slecht is. 

Ruim genomen

Een nieuw jaar met nieuwe kansen, schijnt. Ik moet ze alleen nog even plukken, of nee! Ik moet de dag plukken, want een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd en wie poep onder zijn schoenen heeft mag niet naar binnen, zegt mijn pa altijd.

Mijn pa zegt wel meer en ook mijn opa verteld regelmatig een goede mop. Die van die man bij de kapper vind ik het meest grappig en die kan ik dus ook het beste onthouden en doorvertellen. De volgende keer als je me ziet kan je me vragen of ik hem aan je wil vertellen, als ik dat nog niet gedaan heb. Waarschijnlijk zeg ik 'Nee', maar wie weet krijg je me zover na een avond eten en drinken en kunnen we er samen om lachen. Tot ons haar uitvalt.

Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd en een dag niet geschreven is een dag niet geleefd. Een dag niet gezongen is een dag niet geleefd en een dag niet genoten is een dag niet geleefd. En vergeet dan ook niet de dagen zonder eten of een dag zonder slaap, hoewel de laatste nog een bijdrage kan leveren aan het eeuwige geluk want in de nachtclubs zijn alle vrijgezellen is algemeen bekend.

De dag wordt behoorlijk vol wil ik daadwerkelijk leven en mij niet dagelijks op mijn hoofd hoeven krabben waar mijn psyche nu is gebleven. Waar hangt hij uit al die tijd? Slechts met sabbatical? Even die gewoonlijke beroepsbezigheden doorbreken en genieten van een boek ergens in een huis in Hongarije? Of misschien voor eeuwig weg om nooit meer terug te komen. Dat lijkt me knap poep, want dan moet ik me er voor blijven inspannen. 

Als ik poep onder mijn schoenen heb moet ik eerst een goed stokje zoeken om het onder mijn profiel uit te krabben, voordat ik naar binnen mag bij mijn ouders voor een kop thee en een goede mop. Gelukkig Nieuwjaar.