Woonst

Ik zeg niet dat ik erom heb gevraagd, maar er begint zich toch daadwerkelijk een patroon te ontwikkelen. Een ruit. Gevolgd door een cirkel, gevolg door een zaagtand. De zaagtand van het geluid van een viool. Zo ziet de geluidsgolf van een viool eruit, als een zaagtand. Wist je dat?

Die zaag is vrij scherp en de cirkel lijkt het niet meer te kunnen winnen van hem. De ruit heeft het sowieso al veel eerder opgegeven en doet niet eens meer een poging de zaag in te maken.

Zo heeft de zaagtand het welslagen behaald en is vrij om te zagen waar en wanneer hij wil. En in te zagen op wie hij in wil zagen. Met een hoge trillingsfrequentie baant de zaagtandgolf zich een weg door het gebied. Onderweg ruimt hij alles op zijn weg aan kant en ieder die bang is voor zijn scherpe gebit maakt zich uit de voeten, vertrekt met de benenwagen vóór een pijnlijke wond wordt toegebracht. Een opgewekt yabadabadoo kan er meestal ook niet van af en kort erna is het weer stil, koest, roerloos.

Zwijgzaam durven incidenteel de andere geluidsgolven zich te laten zien. Maar zodra zij crescendo maken vallen zij in het magnetisch veld van de verschrikkelijke zaagtand. De almachtige, bloedstollende, huiveringwekkende zaagtandgolf met zijn snerpende klanken die glazen doen breken en ook harten.

Fred Flinstone mocht blij zijn dat hij in de steentijd leefde, waar scissors en ander metalen gereedschap het niet gewonnen zouden hebben van zijn huis. 

A certain lack of coherence

Doe weg, ruim op. Kijk niet om. Zet de muziek wat harder en loop door. Je kunt niet meer aarzelen nu, de snelweg achter je is gesmolten. Het asfalt nog nasmeulend onder jouw ogen en een laatste uitgedroogde kameleon steekt over. Verander van kleur. Beken kleur, maar vergeet jouw kleur niet. Steek jouw tong uit naar al dat je hebben wilt en wees niet bang voor een nieuwe tak.

Fijne tekst, hierboven. Zo eentje waarin je ergens wel kan begrijpen waar het over gaat, maar niet geheel kan plaatsen wat precies en waarom eigenlijk. Het wat en waarom is onbekend. Dit mag je zelf invullen. Wij Europeanen houden graag nog een beetje mysterie in het geheel. Waar Amerikanen het voor je uitkauwen, houden wij Europeanen het een en ander open. Op deze manier zullen jouw hersenen moeten kraken om het op te kunnen lossen of je zult erachter komen dat je het nooit kan begrijpen laat staan oplossen en je zult met een vol hoofd in bed stappen.

Met een vol hoofd in bed stappen leidt tot volle dromen en met een vol en vervreemdend hoofd wakker worden. Dit leidt tot een volle en verwarde dag en een hoofd vol vragen als de zon ondergaat. Dit leidt tot een actie van alles dat vol is weg doen, opruimen en sorteren. Dit leidt tot doorlopen en niet meer aarzelen en het nieuwe asfalt betreden dat nog nasmeult van de machinerie. Dit leidt tot een verandering van omstandigheden van de leefomgeving. Dit leidt tot een verandering van pigment.

Verandering van pigment kan een grote verandering met zich meebrengen in de communicatie. Waar jij eerst groen zag, zie jij nu paars. Waar jij eerst wit leek, ben jij nu geel. Een merkwaardige kameleon blijk jij te zijn.

Schulp

Zoals het goede doel ooit heel mooi beschreef: één keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie. Mooi omschreven. Wat een illusie is, is dan weer moeilijk te omschrijven. Het is een niet werkelijk bestaand iets. Een schijnbare werkelijkheid. Iets wat echt lijkt, maar het niet is. Schijnheilig. Tegen beter weten in iets lekker ophouden.

We weten niet beter dan wat we doen, toch? Ik poets mijn tanden zoals ik dit ooit geleerd heb en zal hier niets aan veranderen zolang ik geen betere technieken krijg aangereikt, hoe mijn tanden te poetsen. Ik houd de schijn op dat ik mijn tanden goed poets. Ik glimlach breed met het idee dat iemand tien meter verderop verblind raakt door mijn mooie witte tanden. Tandpastawitte tanden. Die kilometers ver stralen. Die een gaatje kunnen branden in muggengaas. Die een fikkie kunnen stoken in een hoopje dorre bladeren en misschien zelfs nat gras weer droog genoeg kunnen maken om erop te kunnen zitten zonder op te staan met een oncharmante natte grasvlek op je achterste.

Mijn tanden goed en schijnheilig poetsen en dan honderd jaar slapen. Mijn tanden weer goed en schijnheilig poetsen in de ochtend en in de avond weer en dan weer honderd jaar slapen. Honderd jaren slapen tot mijn vrienden er weer zijn en samen in de avond onze tanden schijnheilig poetsen, maar dan in ieder geval niet meer alleen schijnheilig, maar samen schijnheilig en ook zonder dit te ontkennen.

Voor het slapen drinken we onze thee in stilte totdat mijn vrienden mij vertellen over hoe je kinderen verhalen moet vertellen. Ze vertellen mij een verhaaltje over een schildpad die op zoek was naar zijn vrienden maar altijd overal net te laat op bestemming was door zijn traagheid en er geen vrienden meer voor hem over waren.

Dan helpen mijn vrienden mij mijn pyjama aandoen en mijn voeten wassen en we poetsen nog één keer schijnheilig al onze tanden en we lachen naar elkaar en dan stoppen ze mij onder de wol. En ik droom van dingen die niet werkelijk bestaan. Ik droom van een schijnbare werkelijkheid. Over dingen die echt lijken, maar er niet echt zijn totdat ik niet meer weet wat echt is en wat niet.

Als ik wakker word kan ik moeilijk uit bed komen, want in mijn slaap ben ik op mijn schild gerold. 

Bruisend

Een colaatje staat voor de realiteit van het leven. Als iemand een colaatje neemt, besef je dat een excentrieke, losbandige, onbedwongen avond eindig is. Dat een mooie tijd die gepaard gaat met eerder genoemde bijvoeglijk naamwoorden voorbij gaat. Dat alle mooie dingen voorbij gaan en dat het gewone leven onontkoombaar is.

Als er geen mensen om je heen waren die een colaatje bestellen, zou je je dit misschien niet beseffen en eeuwig door blijven gaan en er nooit mee stoppen. Dan zou je alle remmen losgooien en nooit een rem reparen.  Dan zou je springen en dansen tot je niet meer springen en dansen kan. Dan zou je van god los zijn en nooit een christelijke keuze maken.

Christelijke keuzes zijn onontkoombaar. Met alle respect naar ieder en enkel geloof dat er is. Een colaatje op zijn tijd moet kunnen. Sterker nog, in mijn ogen is een colaatje nodig, om de waanzin des levens aan te kunnen. Poep, pies, stront, kak, seks, geweld, drugs, cola.

Routine zeg ik je, is het woord. Niet routine tot het een sleur wordt, maar gewoon; routine. Routine, als in gewoontes. Routine, als in op je eigen toilet een plasje plegen voor je gaat slapen.  Routine, als in je aardappeltjes plat prakken voor je er een hap van neemt. Routine, als in ’s ochtend voor het raam je tanden poetsen voor je je drukke dag instapt. Routine, als in even rustig adem halen voor je een belangrijk gesprek begint. Routine, als in mooie woorden delen met vrienden en familie. Routine als in even beseffen wat best belangrijk voor je is. Routine, als in, even wat op papier zetten aan het einde van een lange dag.

Een colaatje. Het liefst met lekker veel prik.

SOS

De mens is van nature een egoïst. Je kunt hoog of laag springen of hoog en laag, maar wat mij betreft kunnen we er niet onderuit. Je hebt natuurlijk mensen die het net iets beter kunnen onderdrukken dan andere mensen, waardoor je zou zeggen; ‘nee, die persoon is juist zo zorgzáám en zet zich altijd in voor anderen en bakt cakes en staat áááltijd klaar’. Ik zou dan zeggen; dat doet die persoon alleen maar om zich zelf beter te voelen. Kut hè?

Kun je wel piepen en zeggen dat ik ongelijk heb of roepen dat ik een pessimist ben of een zwartkijker, nee hoor. Ik lach er juist bij als ik dat zeg. Ik doe daar namelijk helemaal niet moeilijk over. Ik omarm deze tragische paradox met open armen. Ik omarm graag een vriendin die in tranen is, met het zelfzuchtige uitzicht dat ik later bij deze zelfde vriendin in de armen kan springen als het maar blijft regenen in mijn hoofd.

In dit geval gaat het natuurlijk om wederkerigheid. Iets geven en daar iets voor terugkrijgen. Iets krijgen en daar iets voor teruggeven. Een prachtig fenomeen. Maar we kunnen nog steeds niet voorbijgaan aan het feit dat je anderen behandeld zoals je zelf behandeld wilt worden. Puur egoïstische beweegredenen. Dan wel bewust of onbewust. Het feit dat ik er nooit voor zal kiezen midden op straat een mooie drol te draaien, is omdat ik het geheel niet prettig zou vinden een mensenhoop op straat te vinden van mijn buurtbewoners. De mens vraagt ‘hé, hoe is het nu met je?’ om vervolgens dezelfde vraag terug geketst te krijgen en de mogelijkheid te nemen alle vraagstukken en hinderpalen op tafel te gooien. De mens is voor zichzelf continu op zoek naar bevestiging. Je eigen kwakkie hersenen zullen je dit niet kunnen bieden.

Ik vraag me toch nog steeds af hoe ik als mens zou fungeren op een onbewoond eiland. Niemand om me heen om mijzelf mee te vergelijken, beter te zijn, of slechter, mooier, dikker, saaier. Als ik daar een vuurtje bouw, is er niemand anders die mij een onzeker gevoel kan geven. Ik zal helemaal alleen zijn, zonder iemand anders, met niemand in de buurt.

Ik omarm ook deze paradox met een grote glimlach. De mens is van nature een sociaal wezen en kan niet zonder andere mensen en zal moeten leren omgaan met het feit dat er twintig meter verderop een nog mooier en hoger en warmer vuur gebouwd wordt. Ik zal moeten leren omgaan met het blijven komen en gaan van egoïsten en de egoïst in mijzelf. Ik verkies alles boven het hebben van een eigen Wilson.