Bruisend

Een colaatje staat voor de realiteit van het leven. Als iemand een colaatje neemt, besef je dat een excentrieke, losbandige, onbedwongen avond eindig is. Dat een mooie tijd die gepaard gaat met eerder genoemde bijvoeglijk naamwoorden voorbij gaat. Dat alle mooie dingen voorbij gaan en dat het gewone leven onontkoombaar is.

Als er geen mensen om je heen waren die een colaatje bestellen, zou je je dit misschien niet beseffen en eeuwig door blijven gaan en er nooit mee stoppen. Dan zou je alle remmen losgooien en nooit een rem reparen.  Dan zou je springen en dansen tot je niet meer springen en dansen kan. Dan zou je van god los zijn en nooit een christelijke keuze maken.

Christelijke keuzes zijn onontkoombaar. Met alle respect naar ieder en enkel geloof dat er is. Een colaatje op zijn tijd moet kunnen. Sterker nog, in mijn ogen is een colaatje nodig, om de waanzin des levens aan te kunnen. Poep, pies, stront, kak, seks, geweld, drugs, cola.

Routine zeg ik je, is het woord. Niet routine tot het een sleur wordt, maar gewoon; routine. Routine, als in gewoontes. Routine, als in op je eigen toilet een plasje plegen voor je gaat slapen.  Routine, als in je aardappeltjes plat prakken voor je er een hap van neemt. Routine, als in ’s ochtend voor het raam je tanden poetsen voor je je drukke dag instapt. Routine, als in even rustig adem halen voor je een belangrijk gesprek begint. Routine, als in mooie woorden delen met vrienden en familie. Routine als in even beseffen wat best belangrijk voor je is. Routine, als in, even wat op papier zetten aan het einde van een lange dag.

Een colaatje. Het liefst met lekker veel prik.