Kwijl

Dus ik zei tegen haar dat het eigenlijk niet helemaal hetzelfde was, maar ze wilde er niet aan.

Of, ik wilde het zeggen, maar, ik heb het niet gedaan omdat het te veel zou neigen naar iemand die maar dingen zegt. Want, ik kan het niet verwoorden; het is een gevoel. Mijn weeïge stem kwam al een beetje op en ik voelde mijn hand richting mijn hart gaan tijdens het zoeken naar woorden. Liever wilde ik dat ik eens een keer praatte met mijn snelle blik en mijn harde kut en rappe tong en niet vanuit een ongrijpbaar, niet te verwoorden gegeven; het gevoel. Das Gefühl. Das. Gefüuuhl.

Dat gevoel, daar kan je nog al eens tegen aan lopen in nu; de moderne tijd. Snelle, flitsende, pakkende woorden, da’s belangrijk. Een pitch, een peptalk een pretentieus praatje, woordkunst, kunst van woorden maar dan ook toegankelijk voor een randdebiel, maar ingenieus en inventief tegelijk, zodat het ook wat meer de scherpere, intellectuele ziel zou kunnen raken. Een slappe tong brengt je nergens.

De gemiddelde mens voelt toch een steek in zijn zij bij een sprint die te lang niet heeft plaatsgevonden? Voelt toch de eerste tekenen van een aft opkomen in zijn mond als hij te lang geen fruit heeft gegeten of, voelt het als hij niet helemaal gewenst is in de ruimte of als het gesprek een paar meter verderop over hem gaat. De gemiddelde mens voelt hoe de huid van een olifant voelt, of kan het zich in ieder geval, gevoelsmatig, voorstellen. De gemiddelde mens voelt de huid onder zijn voeten licht kietelen bij de eerste aanraking met het gras in de lente en de gemiddelde mens voelt een scherpe, onverklaarbare buikpijn als hij beseft dat hij degene die hij lief heeft niet meer kan horen en ruiken en niet meer kan voelen.

 En de mens voelt dat het over is. En de mens voelt dat het definitief is. En de mens voelt dat het een voorbije tijd is. En de mens voelt dat ook deze voorbije tijd, voorbij gaat en de mens hoopt, met heel zijn hart, met heel zijn ziel en heel zijn geweten en zijn vocabulaire, dat de tijden veranderen. Dat de tijden veranderen in dat de woorden niet meer zo belangrijke zijn en dat de woorden die hij zoekt veranderen naar andere woorden die niet zozeer horen bij tranen en die niet zozeer horen bij een hoofd vol snot en die niet zozeer horen bij maar dingen zeggen over iemand terwijl het zoeken naar de kunst van de woorden over die persoon, de woordenkunst, de schoonheid van de woorden van de kunst over die persoon en de kunst die de persoon is die er niet meer is zonder woorden kunnen zeggen wat de kunstpersoon is, dat de persoon kunst is voor jou.

Heuvels

Het liefst wilde ik op de maan wonen omdat dat heel stoer zou zijn, maar in werkelijkheid vind ik het hier op aarde prima. Ik ben niet iemand die heel ver weg moet gaan om goed tot mezelf te kunnen komen. Dichtbij lukt dat ook. Ik bewandel hier al genoeg bergen en dalen om goed inzichtelijk te krijgen wie ik nu eigenlijk ben en waarom ik toch altijd weer een stuivertje gooi in de verkeerde geluksfontein.

Ondertussen bouw ik bergen van ideeën en ervaringen en kun je alleen met goede klim ‘equipment’ bovenaan komen, daar waar ik sta. It’s lonely, it’s lonely at the top, zegt men altijd. Nou, ik kan je vertellen, op iedere laag van deze hoop is het eenzaam en stug en koud en heel soms zonnig, maar naar boven kijkend ziet het alleen maar mistig. Het strand is er maar nu en dan en die pakezel wordt maar zwaarder en zwaarder en zwaarder met pakketjes en input en output en teksten en cijfers en gegevens en dan zie je door de bomen het bos niet meer en gaat het vliegtuig naar weet ik veel waar en weet je niet of je er in moet stappen en denk je de hele tijd dat je bij de verkeerde gate bent en shit shit shit je bent je tandenborstel vergeten. Drama.

Naast de pakketjes en de souvenirs en de backpacks zijn er gelukkig ook de grappen en de woorden en mijn eigen woorden die de rit weer zo kunnen verdraaien dat het eigenlijk keihard om te lachen is. Ik klim en ik stap en ik nordic walk en ik loop hard en ik schuifel en ik rol weer naar beneden en ik laat een scheet onderweg en mijn slaapzak gaat stuk en mijn tent lekt en het hostel is vol en ik lach tot ik buikpijn heb en zo gaat het leven door.

Zeer zuur en bittere koffie

In de tijd, in het wachten, kom ik soms op andere ideeën. Neem ik terug wat ik eerder bedacht had, ook al is het vrij onmogelijk een gedachte terug te nemen, anders dan hetgeen dat hardop gezegd is.  Twijfel terug nemen, dat kan al helemaal niet. Wanneer twijfel eenmaal aanwezig is, is deze aanwezig en met geen mogelijkheid te vergeten of te negeren.

Mijn koffie is zwart of nee, toch met melk? Vroeger dronk ik dit met suiker maar vandaag weet ik niet meer wat ik wil. Roeren tot het een beetje van alles is en niet rigoreus hoeven kiezen tussen zwart of wit. Het een, of het ander. Zwart of wit. Één of twéé. Niet of wel, ja en nee, zitten of staan, liggen of zitten, liggen of doodgaan en nooit meer denken aan vroeger dat al heel vaak gezegd is en besproken.

Ik word uitvinder van de eeuw want ik bedenk een machine. Een soort bed waarin je slaapt en waarbij je oren zijn aangesloten op twee hele lange slangen, die weer aangesloten zijn op een kastje en dit kastje is waar het om allemaal om draait. Dit kastje namelijk, zorgt er voor dat je alle dagen ervoor weer vergeet. Alles wat een dag eerder is gebeurt vergeet je weer. Maar dan niet de belangrijke dingen. En dat kastje bepaald dan voor jou wat belangrijk is en wat niet, of zo. Daar moet je dan maar op vertrouwen.

In ieder geval kun je met deze machine nog wel een vrij normaal leven leven. Dingen die je geleerd hebt zul je onthouden en belangrijke beslissingen zul je doorvoeren en goede gewoontes die je ontwikkeld hebt zul je ook in verdere werking zetten je zult je blijven ontvouwen. Maar alles wat de dag ervoor gebeurt is en de dagen dáárvoor, zul je vergeten.

Ik weet dat dit een machine is met heel tegenstrijdige kenmerken. Ongeveer hetzelfde als een keuze maken en deze weer terug nemen. Ongeveer hetzelfde als dat wat twijfel is. Zwarte koffie, of koffie met melk of met melk een een beetje schuim of met melk en heel veel schuim of een hele sterke koffie met een klein beetje water erbij of met? Met wat nog meer eigenlijk?

Ik ga standvastig voor een kop thee en vertrouw erop dat dit de juiste keuze is. Ik hoop maar dat ik het morgen weer vergeten ben.