Heuvels

Het liefst wilde ik op de maan wonen omdat dat heel stoer zou zijn, maar in werkelijkheid vind ik het hier op aarde prima. Ik ben niet iemand die heel ver weg moet gaan om goed tot mezelf te kunnen komen. Dichtbij lukt dat ook. Ik bewandel hier al genoeg bergen en dalen om goed inzichtelijk te krijgen wie ik nu eigenlijk ben en waarom ik toch altijd weer een stuivertje gooi in de verkeerde geluksfontein.

Ondertussen bouw ik bergen van ideeën en ervaringen en kun je alleen met goede klim ‘equipment’ bovenaan komen, daar waar ik sta. It’s lonely, it’s lonely at the top, zegt men altijd. Nou, ik kan je vertellen, op iedere laag van deze hoop is het eenzaam en stug en koud en heel soms zonnig, maar naar boven kijkend ziet het alleen maar mistig. Het strand is er maar nu en dan en die pakezel wordt maar zwaarder en zwaarder en zwaarder met pakketjes en input en output en teksten en cijfers en gegevens en dan zie je door de bomen het bos niet meer en gaat het vliegtuig naar weet ik veel waar en weet je niet of je er in moet stappen en denk je de hele tijd dat je bij de verkeerde gate bent en shit shit shit je bent je tandenborstel vergeten. Drama.

Naast de pakketjes en de souvenirs en de backpacks zijn er gelukkig ook de grappen en de woorden en mijn eigen woorden die de rit weer zo kunnen verdraaien dat het eigenlijk keihard om te lachen is. Ik klim en ik stap en ik nordic walk en ik loop hard en ik schuifel en ik rol weer naar beneden en ik laat een scheet onderweg en mijn slaapzak gaat stuk en mijn tent lekt en het hostel is vol en ik lach tot ik buikpijn heb en zo gaat het leven door.