SOS

De mens is van nature een egoïst. Je kunt hoog of laag springen of hoog en laag, maar wat mij betreft kunnen we er niet onderuit. Je hebt natuurlijk mensen die het net iets beter kunnen onderdrukken dan andere mensen, waardoor je zou zeggen; ‘nee, die persoon is juist zo zorgzáám en zet zich altijd in voor anderen en bakt cakes en staat áááltijd klaar’. Ik zou dan zeggen; dat doet die persoon alleen maar om zich zelf beter te voelen. Kut hè?

Kun je wel piepen en zeggen dat ik ongelijk heb of roepen dat ik een pessimist ben of een zwartkijker, nee hoor. Ik lach er juist bij als ik dat zeg. Ik doe daar namelijk helemaal niet moeilijk over. Ik omarm deze tragische paradox met open armen. Ik omarm graag een vriendin die in tranen is, met het zelfzuchtige uitzicht dat ik later bij deze zelfde vriendin in de armen kan springen als het maar blijft regenen in mijn hoofd.

In dit geval gaat het natuurlijk om wederkerigheid. Iets geven en daar iets voor terugkrijgen. Iets krijgen en daar iets voor teruggeven. Een prachtig fenomeen. Maar we kunnen nog steeds niet voorbijgaan aan het feit dat je anderen behandeld zoals je zelf behandeld wilt worden. Puur egoïstische beweegredenen. Dan wel bewust of onbewust. Het feit dat ik er nooit voor zal kiezen midden op straat een mooie drol te draaien, is omdat ik het geheel niet prettig zou vinden een mensenhoop op straat te vinden van mijn buurtbewoners. De mens vraagt ‘hé, hoe is het nu met je?’ om vervolgens dezelfde vraag terug geketst te krijgen en de mogelijkheid te nemen alle vraagstukken en hinderpalen op tafel te gooien. De mens is voor zichzelf continu op zoek naar bevestiging. Je eigen kwakkie hersenen zullen je dit niet kunnen bieden.

Ik vraag me toch nog steeds af hoe ik als mens zou fungeren op een onbewoond eiland. Niemand om me heen om mijzelf mee te vergelijken, beter te zijn, of slechter, mooier, dikker, saaier. Als ik daar een vuurtje bouw, is er niemand anders die mij een onzeker gevoel kan geven. Ik zal helemaal alleen zijn, zonder iemand anders, met niemand in de buurt.

Ik omarm ook deze paradox met een grote glimlach. De mens is van nature een sociaal wezen en kan niet zonder andere mensen en zal moeten leren omgaan met het feit dat er twintig meter verderop een nog mooier en hoger en warmer vuur gebouwd wordt. Ik zal moeten leren omgaan met het blijven komen en gaan van egoïsten en de egoïst in mijzelf. Ik verkies alles boven het hebben van een eigen Wilson.