Lijdende vorm

“Wat ben jij passief, zeg” kreeg ik te horen toen er een vol glas bier op tafel werd omgestoten, over tafel gleed en vol op mijn schoot plensde. Ik bleef gewoon zitten en gaf geen kik. De koude alcohol trok in mijn broek en plakte zich vast op mijn huid en de laatste druppels spetterde van tafel op de grond naast mijn voeten en ja, ik bleef gewoon zitten. Ik hoorde mensen lachen op de achtergrond.

Soms heb je gewoon heel lang de tijd nodig voor belangrijke kwesties. Ik heb uit ervaring geleerd dat een impulsieve reactie in eerste instantie niet de beste manier is om te reageren. Hoewel ik in het geval van het omvallende glas bier graag mijn snelle reactievermogen had willen controleren. Maar los daarvan, iets overdenken, iets in beschouwing nemen, kan soms, als je het de tijd gunt, hele nieuwe en verfrissende inzichten bieden. Het kan een hele duidelijke kijk op zaken geven. Ook al is dit niet altijd hoe je de boel het liefste zou willen zien.

Dwars aan deze manier van doen en laten is dat je nooit van te voren weet hoeveel tijd het oplossen van zo een belangrijke kwestie nodig zal gaan hebben. En tot dat verhelderende moment komt is het gewoon kut met peren.