En dan is er weer zo’n moment dat je gewoon even doet alsof. Soms voor je eigen bestwil. Soms voor een ander zijn gemoedsrust. Opmerkelijk hoe een mens zich eindeloos kan blijven aanpassen aan een situatie, de omgeving of aan anderen.
Toch ben ik voorstander van het behouden van je eigen gewoontes. Zoveel als dat mogelijk is en zo vaak mogelijk. Zolang deze gewoontes geen slechte gewoontes zijn en jou, of mensen in jouw omgeving, belemmeren in het voortzetten van waardevolle dingen enzo.
Dan zijn er altijd nog de gewoontes die twijfelachtig zijn en er eigenlijk tussenin hangen. Neuspeuteren is er zo een. Dat is geen goede gewoonte maar, eigenlijk ook geen afgrijselijk slechte. Ik kan ergere praktijken noemen (waar ik me nu niet aan ga wijden) maar neuspeuteren is ongetwijfeld een twijfel geval wat mij betreft.
Eigenlijk zou ik flink wat regels moeten besteden aan het toejuichen van goede dingen zoals bijvoorbeeld het doen van vrijwilligerswerk, het doen van de grote schoonmaak, de deur openhouden voor een bejaarde, überhaupt dag in dag uit goede daden doen! Effectief studeren, geld sparen, plastic afval scheiden, gezond eten, veel lachen, veel onder de mensen zijn, vrienden helpen, mensen verzorgen enzovoort maar dat doe ik niet. Nee.
Want de werkelijkheid is dat niet alles altijd meezit en soms mag je die slechte gewoonte(s) lekker weer even uit de kast pakken. Soms mag je even egoïstisch zijn en anderen tijdelijk buiten beschouwing laten. Wat mij betreft hoef je niet altijd zen te zijn, en in contact met jezelf, of met de ander, met de wereld, met de natuur. Soms is het enige contact dat ik wil met de natuur gewoon mijn vinger in mijn neus, die bovenin mijn rechterneusgat een groen snotje te pakken krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten