Soms wil ik gewoon de vraag kunnen stellen ‘Hoezo?’ en dat
er dan een goed antwoord komt. Niet een goed antwoord dat meetbaar is, zoals
bij een televisiespel als Lingo of het oude Rad van Fortuin, maar een antwoord
waarmee ik tevreden ben. Die enige zin geeft aan de zojuist gestelde vraag en
in welke context ik hem stelde. Maar negen van de tien keer stel ik de vraag
niet en stelt niemand de vraag.
We lopen weg, de één naar de ene kant en de ander naar de
andere kant van de weg en er zal geen wezenlijk contact meer zijn, geen
ontmoeting. Hoezo? Hoezo lig jij op de vloer naar het plafond te staren, vraag
je je dan af. Maar het blijft bij afvragen, want je zult jezelf de vraag nooit stellen.
Gewoon. Omdat. Twijfel is alomtegenwoordig en vragen blijven
in de lucht hangen. Dat kleine handje dat gesteld wordt althans. Gewoon. Omdat.
Het kan? Ah! Daar issie! De vraag.
Daar issie weer en er is nog steeds niets duidelijk. Moet het
nu de letter K zijn of eerder een minder voorkomende letter zoals de letter Q?
Uit die witte plavuizen bovn mij word ik ook niet veel duidelijker en ik rol
mij op mijn buik om een boodschap te ontvangen van mijn vloerkleed. Tevergeefs.
Het snot uit mijn neus vormt van het hoogpolige grijs een soort spikes. Ik pak
de natte plekken tussen duim en wijsvinger en zet ze nog even extra aan. Een
tapijt vol spikes, van hardnekkig vuil.
Hardnekkige vragen hangen daar in een wolkje en de
presentatrice heeft geen kaartje waar de oplossingen opgeschreven staan.
Gewoon. De ontmoeting is voorbij. Iets dat tegenover je staat, heeft niet de
verantwoordelijk daar voor altijd en altijd te zijn. ‘Waarom?’, vraag ik met
grote puppy ogen. Ah! Daar issie weer! De vraag. Met iedere vraag wordt mijn
hoofd voller en leger tegelijk. Als een zandloper, die de vulling steeds
verplaatst van ruimte naar ruimte. Van mijn linker voorhoofdsholte naar mijn
rechterneusgat, van mijn rechteroog naar mijn linker neusvleugel.
Als het klaar is sta ik op en veeg mijn gezicht aan het dichtstbijzijnde
gordijn en het gordijn absorbeert mijn lichaamsslijm meteen. De rest van de dag
kijk ik domme tv en probeer niet meer in vragen te denken maar in zinnen met
punten. Nog even werp ik een blik naar het vloerkleed, maar het ligt daar maar
alsof het niet eens de functie heeft van allesweter. Kan dit kleed in de was?
Dat is een goede vraag, de beste van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten