Ego

Afgelopen nachten heb ik volledige films gedroomd. Compleet met openingsscène, spanningsopbouw, climax en eindshots. Het script ligt er dus al, ik hoef dit enkel nog op te nemen en het grote publiek aan te smeren. Ik doe zelf wel de regie. En het camerawerk. En de visagie en de vormgeving.

Nadeel is dat ik in deze ‘films’ zelf de hoofdrol speel. En laat ik nu net niet de ambitie hebben om actrice te worden.

Ik zal op zoek moeten gaan naar vrouwen die mij kunnen spelen. Castings houden en met een hoogstaande jury kijken naar de auditanten die langskomen, die hun uiterste best doen maar in de verste verte, bij lange na, niet zo cool zijn als ik. Sommige hebben de lach maar niet de tieten. Anderen hebben de uitstraling maar zijn niet zo sympathiek en zorgzaam. Weer een ander heeft de mooie stem die ik ook bezit, maar heeft weer totaal geen gevoel voor humor. Over inlevingsvermogen zullen we het maar helemaal niet hebben. Dat is er bij geen van allen.

De zoektocht naar mijn dubbelganger zal hoogstwaarschijnlijk jaren duren en een groot deel van mijn kostbare tijd gaan opslokken, een evenbeeld is namelijk niet zomaar gevonden. Ik mag dan wel een opvallende persoonlijkheid hebben, een karakteristiek uiterlijk als Elvis Presley of Michael Jackson heb ik dan weer niet. Ik ben zo lekker gewoon gebleven. Dat is aan mij te prijzen.

Maar het is eenzaam. Het is eenzaam bovenop de berg. Ik verlaag mij liever een paar treetjes zodat ik kan meedoen, leven en lachen met de gewone mens.

Jullie kunnen op mij rekenen. Voor altijd.