Soms moet je gewoon even niets doen. Geen bewuste handeling,
geen bewuste zet, geen bewuste stap in die brei. Die pudding aan mogelijkheden
en opties en keuzes en opvattingen en misvattingen en dwalingen en sprongen.
Even niets doen en door je eigen huis dwalen. Bij toeval zul
je dan oprecht interessante dingen ontdekken. Hoe stof zich verzameld op gekke
plekjes in de ruimte. Hoe één van de mandarijntjes in de fruitschaal sneller
kleurt dan de anderen en hoe het licht van buiten een toffe geometrische
driehoek met vijf benen, en later met twaalf benen, vormt op jouw laminaat. Dat
kan helemaal niet, of misschien ook wel, maar je zult merken dat, door even
niets te doen, er eigenlijk heel veel gebeurt.
Het zou kunnen zijn dat er enige mate van fantoompijn bij je
ontwikkelt terwijl jouw been nooit geamputeerd is of dat er ineens allerlei
trauma’s te verwerken zijn, die nog niet eens compleet zijn en nooit
geëvolueerd zijn tot trauma. Daar zijn ze dan en dan heb je stiekem toch wat te
doen.
De sokken aan het wasrek kijken mij aan. Grote witte stippen
op een donkerblauwe ondergrond en grote zwart stippen op een witte ondergrond. Zoals
de ogen van Elmo en Koekiemonster. Zoals de ogen van de dwerghamster die ik
vroeger in een hokje hield op mijn kamer en soms vergat eten te geven.
‘Ga je nog wat doen?!’ Roept het gehele wasrek mij toe. ‘Of
blijf je de hele dag niets doen?’. Niet wetende dat ik pudding morste op mijn shirt. Niet wetende dat er van alles borrelt en
doet. Niet wetende dat ik grote plannen aan het smeden ben.
Even niets doen en door je eigen huis dwalen. Bij toeval zul
je dan interessante dingen ontdekken. Dat het bijvoorbeeld onnodig is om in het
vervolg geld te spenderen aan wasverzachter. De was wordt er niet leuker op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten