Als het niet hoeft dan liever niet. Ik zou ook liever onvoorbereid
gaan. Gewoon op de bonnefooi. Zo zeg je dat toch? Niet nadenken, gewoon doen.
Op goed geluk gewoon gáán. Springen, doen, actie, het even flikken, het werk
verrichten, terugkaatsen, iets ontketenen.
Iets voor elkaar krijgen zonder het uit te denken. Het kan.
Ik weet het. Maar de kans dat je mis schiet is dan ook groter en de kans dat je
jezelf in een lastig parket brengt ook, een ‘relatief’ lastiger parket dan
voorheen, bedoel ik. Het kan een balletje doen laten rollen dat je helemaal
niet in beweging wilt brengen. Touwen opzetten die je liever laag bij de grond
wilt houden. Het kan komen als een dief in de nacht, en weer vertrekken. Ex
abrupto. Plompverloren, bijster. Naar de maan.
Je kunt het in principe oplossen met een agenda en het een
beetje in toom brengen met een wekker en een horloge en een extra wekker en een
opschrijfboekje en een digitaal afstreeplijstje en een marker en een gum en een
extra schriftje en een mapje voor alle administratie van dit, dat het leven
heet.
Bij deze wil ik graag iets opbiechten. Ik ben een stuiterbal.
En iedereen die denkt te weten dat niet zo is heeft het bij het verkeerde eind.
Ik zal stuiteren. Jij zal stuiteren. Hij zal stuiteren. Wij zullen stuiteren. Wij
zouden gestuiterd hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten