Credo

Anders dan, dus, niets. Of..toch? Niets, nee zeker niet. Of, ja zeker weten toch wel. In een grote teug, alle woorden in het hoofd, toch maar in het leven gestopt. En het proberen toe te passen en het proberen te laten gaan en het proberen toch vast te houden als het dreigt te verslonzen, maar dan werkt het toch juist averechts?

Een pad door de bomen met bladeren onder de schoenen die kraken en boven een lucht. Blauw dan wel bewolkt, maar wel met een noodzaak om mij genoeg licht te geven dat ik ergens nog een puntje zie dat ik kan volgen om uiteindelijk weer levend en wel thuis te komen en naar bed te kunnen.

Opstaan. Dag. Slapen. Opstaan, dag, slapen. Opstaan, praten over heel veel dingen die er nog allemaal te doen staan, een poging doen om zoveel mogelijk van deze dingen te doen, terugkijken en dan proberen te slapen. Of terugkijken terwijl je hoort te slapen, of tijdens het slapen. Terugkijken en reflecteren tijdens het dromen of, één en hetzelfde?

Woorden zijn woorden en mooie woorden kunnen leiden tot mooie daden maar de uitvoering is nog een stap er tussen. Een paar stappen zetten en dan omkeren is niet hetzelfde als zeggen dat je het gaat doen en het in alle kracht toch niet redden en ook niet hetzelfde als het zeggen maar het niet menen en het daardoor dus niet doen.

Of het zeggen en niet weten dat het ongemeend is en het daardoor niet doen en afvragen waarom je het niet doet goed goed dit is duidelijk.

Als je het niet weet en je komt er echt niet uit, dan ga je de deur uit en dan trap je wat tegen de bladeren of je stampt even in een plas en je kijkt in het tegenlicht en dan zie je soms het licht. Ik herhaal; dan zie je soms het licht.