Tea Baggy

Ik kijk in de theedoos die voor mij neergezet wordt en pak er een zakje uit. Aan de bovenkant van het zakje van folie staat een pijltje, naar binnen. Ik pak het met twee vingers vast en scheur het omhulsel in. In plaats van dat ik het open scheur om het theezakje eruit te kunnen halen, scheur ik er een klein puntje in de hoek af. Godver.

Het puntje papier gooi ik op tafel. Ik kijk om me heen. Niemand heeft het gezien. Met mijn rechterhand pak ik het zakje rechtsboven vast tussen twee vingers en met twee vingers van mijn linkerhand linksboven. Opnieuw maak ik een beweging die het foliezakje overdwars zou moeten doen scheuren. Dit blijft wederom uit. Ik vraag mezelf op dit moment sterk af waarom een theezakje zo zwaar verpakt moet worden. Waartegen moet een theezakje beschermd worden?

Een los stukje folie steekt uit en dit lijkt wel eens een ingang te kunnen worden. Ik pulk eraan met mijn nagels en zodra het los genoeg zit, trek ik eraan. Het stukje scheurt af. Godverdomme.

Even overweeg ik om het zakje terug in de doos te doen en een nieuw zakje te pakken, met een nieuw pijltje. Ik kijk of de bediening mij ziet.

Maar ik kan het niet; het zakje ziet er te gehavend uit om niet op te vallen tussen de andere smaakjes thee in de houten doos. Ik overtreed niet graag een ongeschreven regel. Een theezakje dat je aangeraakt hebt, stop je niet terug. Helemaal niet als je er bovenop heb zitten ademen van frustratie.

Nogmaals pak ik het zakje vast en zet ik kracht. Tevergeefs. Ik draai het zakje een kwartslag, pak het opnieuw stevig beet en zet weer kracht. Ik moet mijn uiterste best doen om mijn gezicht niet te doen vertrekken. Niet iedereen hoeft te weten dat ik zo aan het worstelen ben met een theezakje(!). Vluchtig kijk ik het raam uit als er een serveerster mijn kant op komt gelopen. Ik doe alsof ik denk, met het theezakje in mijn handen. Alsof ik werd opgehouden door een plotselinge gedachte, die de moeite waard was om mijn handeling even uit te stellen. Ik doe alsof ik wegdroom en vergeet dat ik, toevallig, een theezakje in mijn handen heb.

Onze blikken kruisen even. Ze knikt en haalt de theedoos van mijn tafeltje. Als ze wegloopt voel ik dat mijn wangen beginnen te kleuren. Mijn god. Het is een theezakje! Ik ben boos op mezelf dat ik er zo’n groot ding van maak. Vraag dan om een nieuwe, mens!

Met een plotselinge beweging en volle kracht probeer ik het kreng van een folietje doormidden te scheuren. Maar mijn handen zijn inmiddels nat geworden van het zweet. Het zakje glijdt uit mijn handen en valt op de grond. Met langzame, onopvallende bewegingen buk ik mij onder de tafel om het te pakken.

Eenmaal overeind blaas ik een pluk haar uit mijn gezicht en overweeg ik ernstig het op te geven. Ik sta op het punt om op te staan, naar de bar te lopen en de serveerster om een schaar te vragen. Maar het idee dat ik aan iemand moet toegeven dat ik te ezelachtig ben om zelfstandig, zonder begeleiding, een theezakje uit het folie te halen, staat me heel erg tegen.

Ik veeg mijn handen af aan mijn broek en kijk nogmaals naar het obstakel voor mij. Dan zie ik mijn pen op tafel liggen.

Ik klik de pen uit, pak het zakje in mijn linkerhand en met volle vaart prik ik de punt van de pen in het folie. Als het erin zit span ik mijn handen aan en trek ik de pen richting de buitenkant van de folie. Halleluja.

In de scheur van het folie zie ik een wit, vilten en doorschijnend zakje gevuld met heerlijke gedroogd kruiden. De geur van vanille komt op mij af en ik weet dat het van mij is, helemaal van mij. Met verfijnde bewegingen laat ik het zakje thee in mijn dampende theeglas vallen en ik zie de kruiden zich als een soort olie verspreiden in het hete water. Dan valt mijn oog op het chocolaatje op het schoteltje naast mijn theeglas, in een papiertje.

Ik pak het op en gooi het naar het hoofd van de serveerster.