Bibberpen

Geen één weet hoe het precies zou moeten gaan. Niets of niemand. In principe is het ook altijd anders. Dat wat je verwacht komt helemaal niet uit zoals je zou denken en wat je niet verwacht gebeurt juist. Juist.

Een, twee, drie, vier, hoedje van papier-verhalen en ondertussen bedenken of je al weet hoe het verder zal gaan. Hoe het zal aflopen met de hoofdpersoon en met de bijfiguren. Niet wachten met actie tot je het zeker weet. Beter blijf je de lijntjes vullen met woorden tot er een punt komt achter een zin. En de zin daarop. En de zin daarop.

‘Meneer, weet u misschien hoe ik een stapje vooruit kom?’ De meneer knikt van nee, maar aan zijn gezicht is af te lezen dat hij begrijpt hoe vervelend het is niet te weten. Niet te weten hoe. De meneer pakt haar bij de hand en brengt haar naar werelden en verhalen en bergen en bomen en huizen van andere mensen. Door de ramen kijkt ze naar binnen en naar de conversaties luistert ze, maar ze weet nog steeds niet hoe.

‘Meneer, weet u misschien hoe ik de blaadjes kan doen stoppen met vallen?’. De meneer knikt van nee, maar aan zijn gezicht is af te lezen dat hij ook graag de oplossing zou willen weten. Geen blaadje meer op de grond en geen vragen meer over wie er schuldig is of niet. Geen woordjes meer die schuld krijgen of gaten graven in een harde grond en héél vele lelijke dingen veroorzaken. Brrrr.

De meneer de hoofdpersoon heeft geen gezicht, maar begint zich wel langzamerhand in de richting van het einde van het schriftje te begeven. Bbbrrrrr Bbbbrrrrrrrrr.

De meneer de hoofdpersoon heeft geen eigen gezicht en heeft geen idee hoe het precies zou moeten gaan. Snap jij het, snap ik het?