Kakafonie

Schaar, lijm, verf, papier. En ook nog papier om het ene papier op het andere te kunnen te plakken. Papier om te verkreukelen, papier om te bekliederen, papier om te verscheuren, papier om op te eten. Papier om op te eten en daarna weer op te plakken. Met de ‘lijm van het menselijk leven’. De meest natuurlijk lijm, die ontstaat uit de diepste, meest gore grotten van het lichaam. De plekjes in de ziel waar vocht veelvoudig aanwezig is.

Die bergruimte in jouw lijf waar je altijd uit kunt putten. Een eeuwige bron van collages. Aan tafel met een leeg vel voor je neus en dan met de grootste kwast het meest lelijke maken wat je ooit gemaakt hebt en veel te hard meezingen met de muziek die per ongeluk opstaat en te gek is. Het liefst vals als het kan.

Een leeg vel. Wit van top tot teen. Hoewel wit geen vereiste is, want een geel vel is, als je het van de andere kant bekijkt, óók een leeg vel. Het is alleen geel. Maar het zal net zo goed gevuld worden als je per ongeluk een groot glas limonade morst en het per ongeluk een van je mooiste werken ooit is. Steek het per ongeluk in de fik, zou ik zeggen, laat die touwtjes vieren en kijk wat er uit komt rollen en, Oh, vergeet in de tussentijd niet in leven te blijven en elke dag een stukje langer te lachen. Het liefst over iets wat je in eerste instantie helemaal niet grappig vindt.

Elke dag een stukje langer lachen en een stukje harder en een stukje onverwachter en een stukje meer plompverloren lachen. En ook een stukje meer plotseling zodat HAHAHAHAH iedereen om je heen wel mee moet doen en zichzelf per ongeluk ook verliest in jou.