Vraagteken

Een verhaal wordt pas interessant als het belangrijkste gegeven vaag, of onduidelijk blijft. Stel, ik vertel over een ei dat ik zojuist als ontbijt naar binnen heb gewerkt, maar ik zeg daar niet bij of het ei gekookt, gebakken of bijvoorbeeld gepocheerd was, dan zal het je waarschijnlijk pas gaan intrigeren. Op zo’n moment kun je namelijk je eigen fantasie laten gaan en je afvragen hoe mijn ei klaargemaakt is. Je kunt jezelf ook de vraag stellen hoe ik dit ei opgediend heb en of het lekker was of niet. Is dit ei goed geweest voor mijn stoelgang?

Op dit soort momenten train je, je verbeeldingskracht. Je doet alsof, en stelt je iets voor. Hoe het zou zijn, hoe het eruit zou zien, hoe het zou proeven en hoe het zou voelen. Je steekt je vinger in de zachte dooier van het ei en misschien brand je, je vingers. Misschien voel je, je wel buitengesloten omdat jij géén ei aangeboden hebt gekregen. Wat voor gevoelens roept dit ei-verhaal nog meer bij je op?

Trek je, je terug in je eigen cocon, of doe je er alles aan om bij de gebakken, dan wel gepocheerde-eieren club te horen? Denk je dat je een ontgroening moet doorstaan? Vind je dat je hierbij je eigen ziel verloochent of heb je er geen problemen mee? Zou je graag een zeemeermin willen zijn?

Als de schrijver van een verhaal alles zou uitschrijven zou dit ten koste gaan van de eigen imaginatie. Misschien is in jouw ogen een appel wel een peer of zie jij de boom voor je huis niet als een eik maar als een prachtige treurwilg, en op dagen dat je, je goed voelt als een jonge iep waaraan de frisse, groene, sappige blaadjes aan de takken hangen alsof zij voor het eerst in aanraking komen met het zonlicht en er hardop van moeten lachen. Hahaha.