Architect

Ik droom ervan een hut te bouwen. Van hout en takken en plastic en modder en bladeren en dan afgemaakt met een bloemenkransje en een bordje voor de deur met ‘KOM MAAR BINNEN’.

Buiten is het koud en herfstig maar binnen is het dan warm en er is thee. Iedereen mag naar binnen en bijvoorbeeld zijn eigen koekjes meenemen of taart. En dan ga ik voorlezen uit leuke boeken. Leuk is subjectief, dat weet ik, maar ik zal een poging doen een boek te kiezen dat heel veel mensen leuk vinden. Zorg wel dat je een warme trui mee hebt, want sommige kieren zijn niet goed gedicht dus het kan een beetje tochten in mijn hut.

Mijn hut heeft best wat bloed, zweet en tranen gekost of eigenlijk zweet en sjouwen en splinters en schrammen, maar nu dat hij staat is het een volwaardige plek om even tot rust te komen. In het binnenste van het bos, vind je het binnenste van jouw zijn maar daar hoef je met helemaal niemand over te praten, hoor, want het enige wat we doen is elkaar verhalen voorlezen en verhalen verzinnen en verhalen vertellen en als we zin hebben, maken we met z’n allen nog een tweede verdieping op mijn hut.

En als we de derde verdieping maken dan hebben we samen al heel veel meegemaakt en hebben de spijkers en schroeven en planken en touwen een fundament gelegd en dan kan die hut wel weer afgebroken worden of verbouwd worden, maar dan zit die hut nog steeds in ons hoofd. De inrichting ervan en waar je je voet precies moet zetten om niet je hoofd te stoten en welke kleur groen de boom afgaf aan je broekspijp.

De vierde verdieping is dan de serieuze verdieping en in dit stadium is er niets van de hut meer over maar we weten nog precies zijn geur. En we weten nog precies hoe hij naar ons straalde in de zon. En we weten nog wat het idee was van een hut bouwen. En waarom we het deden. En we weten nog tot in details hoe het moet, een hut bouwen. En we willen het steeds opnieuw, een hut bouwen.