Mest

Moet het dan meer zijn? Meer als, iets dat ik zeker weet en dat ik tellen kan? Ik moet het kunnen tellen. Ik moet het kunnen toetsen. Of, het moet iets teweeg brengen. Een aanzet geven tot iets groter dan wat ik meebreng. Een gedachtegoed dat blijft plakken bij mijn volgelingen. Plakkerig en doeltreffend.

En dat ze dan lezingen geven en evenementen organiseren waarin dat gedachtegoed overgedragen wordt. Waarbij vragen die ik opriep of kwesties die ik aan de kaak stelde opnieuw belangrijk gemaakt worden en dat er dan een bundel wordt uitgebracht met ‘de mooiste van Merijn’.

Er wordt na mijn tijd nieuw onderwijs gesticht dat gaat over gewoon heel veel dingen die ik ooit heb gezegd en bedacht en per ongeluk heel goed verwoord heb. Of natuurlijk niet per ongeluk, met voorbedachte rade natuurlijk, omdat mijn missie natuurlijk was alles wat niet haalbaar was en alles dat veel groter was dan mijn bereik, want wie groot denkt; wordt groot en wie groot denkt; heeft nog enige kans op grote dromen en grote dingen zijn en achterlaten en wie veel eet legt een grote drol. Godver.

Moet het dan meer zijn? Mijn hoofd kan dat niet aan, hoor. Ik moet het kunnen tellen, op één hand. Ik wil het kunnen zien binnen handbereik en het onder mijn ogen teweegbrengen en niet in de toekomst een eventueel vaag begin van een ontwikkeling zien in het duister tussen het stof van de anderen en achtergebleven rommel en voorbije tijd.

Ik wil niet groot, ik doe het klein, oke? Ik werk vanuit klein en dan groeit het groot. Tenminste, als je het genoeg water blijft geven. Maar hoe dan ook, ik moet het blijven zien. Ik moet die zaadjes onder ogen houden en met liefde verzorgen en het af en toe iets toestoppen en dan hoeft het geen grote wilg te worden met wortels in elke vierkante meter van de grond, verwoekerd in de aarde en de aderen van het wereldse.

Ik wil gewoon een klavertje vier. Dan mogen anderen grote drollen leggen, op het stuk grond waar mijn klavertje vier staat. Dat komt mijn geluk alleen maar ten goede.