Ik had mijn zoveelste emmertje vol zand geschept toen ik besefte dat ik aan het verbranden was. Mijn voorhoofd trok. Ook al was ik heel geconcentreerd bezig met het zand goed aan te drukken (iedereen weet immers; hoe beter het zand is aangedrukt, hoe mooier de toren), waarschijnlijk waren de fronsrimpels die daarbij normalerwijs zichtbaar zouden worden, deze keer niet te zien.
Ik rechtte mijn rug even en keek uit over het strand. Overal om mij heen zag ik scheppers. Scheppers van kastelen, scheppers van heuvels, duinen, bergen en stoelen. Scheppers van windschermen. Veel van de scheppers om mij heen waren nog jeugdig. Sommigen kwamen vandaag zelfs voor het eerst in aanraking met het werktuig: schep. Zij waren nog in het bezit van een frisse blik ten opzichte van de praktijk.
Maar ik liet mij niet uit het veld slaan. Ik had immers vele jaren meer ervaring dan hen en wist al enkele kleine kneepjes uit het vak op de juiste manier in te zetten. En ik heb ambitie, zei ik tegen mijzelf, terwijl ik naar de leken om mij heen keek. Ik had al veel prachtige dingen geschapen, maar diep van binnen wist ik: die beste schepping moet nog komen.
Toen ik eenmaal het spanningsveld ervoer tussen dat wat je denkt dat je toe in staat bent en de werkelijke mogelijkheden, voelde ik dat er veel meer moest zijn dan dat wat ik tot nu toe kende.
Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd af en ik schiep daadkrachtig verder onder de brandende zon,
Aan het einde van de dag, toen de zon bijna onderging en het strand vrijwel verlaten was, was ik trots te zeggen dat ik een van mijn betere werken geschapen had. Ik klapte het zand van mijn handen en stapte met ferme passen naar de dichtsbijzijnde strandtent voor een welverdiend biertje.
Tijdens deze twee-minuten wandeling voelde ik het zand kriebelen in mijn naad. Maar ik wist dat het ergens goed voor was. Het was het allemaal waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten