Mijn valentijnsochtend verliep rustig. Ik ontdekte mijn nieuwste verslaving (met twee vingers grijpen naar rozijntjes in een onhandig hardplastic zakje om ze vervolgens achter elkaar in mijn mond te proppen), ik luisterde naar echte, eind jaren tachtig, gore RenB en op wonderbaarlijke wijze smaakte mijn geroosterde boterham met pindakaas, komkommer en alfalfa naar zoete stroopwafel bij een enkele hap.
Veel van het bovengenoemde heeft te maken met eten. En seks. Deze twee zullen nog altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en ja, ik besef me nu dat ik mijn single leven misschien wel aan het opeten ben vandaag. Mijn bedroevende, beklagenswaardige, onderhuidse verdriet weg eten, terwijl ik elke tien minuten uit het raam kijk of de bloemenbezorger al bij mijn voordeur aanbelt. Tot dusver tevergeefs.
Waag ik mij nu dan echt aan een blog met als onderwerp Valentijn? Het lijkt er wel op. Terwijl dit blog haar inspiratie voornamelijk vond in de knapperige stroopwafel met komkommer en alfalfa die ik nog geen half uur geleden naar binnen heb gewerkt.
Ik stuurde een metgezel vanochtend een sms’je met een tekst in de trant van ‘dat-ie maar snel langs mag komen maar tot die tijd geniet van je eenzaamheid’. Als reactie ontving ik ‘leve de vrijgezelle!’.
Ja, want die zijn het leukst! Dacht ik hardop met een glimlach. Maar hoe zit dat? Ben ik straks ineens minder leuk dan? Als ik mijzelf waag aan een nieuwe relatie? Dan kan ik geen leuke grapjes meer maken en zie ik er altijd stom uit. Ik kan niet meer zingen, heb totaal geen doorzettingsvermogen en zal mij passief uitlaten tegenover alles dat het leven, en mij, leuk maakt.
Dit schrijvende, hoop ik in mijn toekomstige relatie ooit nog zo’n wonderbaarlijk moment mee te mogen maken, als mijn brood met pindakaas dat veranderde in de lekkerste koek die er bestaat. Als hij echt van me houdt gunt hij me dit, toch?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten