Horreur

Spletsj! Het meisje dat zojuist nog smsend op de buis van de treindeur zat, valt met een angstaanjagende, korte schreeuw en een harde klap, de trein uit. Ze wordt geplet tussen de muren van het viaduct en de trein zelf. Was het wel een ‘spletsj!’? of misschien meer een ‘spwushj’? Alsof de deuren bezwijken onder haar gewicht, of het gewicht van haar zware rugzak en telefoon of gewoon bezwijken. Haar donkerrode bloed spat alle kanten op en haar voet met ballerina ligt voor mijn neus op de grond.

De mensen bij de treindeur tegenover haar zien er plotseling uit alsof zij meespelen in een horrorfilm. Ze zijn bedekt met allerlei tinten vloeibaar rood, roze en witte ingewanden en stukjes huid met kledij eraan gekleefd. De man met weinig haar op zijn hoofd steekt zijn armen naar voren, alsof hij iedere dag een zombie speelt. Hij kermt wat onverstaanbare kreuntjes. De vrouw naast hem heeft ogen zo groot als kanonnen en lijkt het vermogen om te knipperen kwijt te zijn geraakt.

Een ijzingwekkende stilte valt in de ruimte tussen de twee coupes. Ik zit op de trap en kijk het schouwspel aan. De druk van de snelheid van de trein, nu met open deur aan één kant, maakt dat wij ons allen tegen de muur aan drukken en gedwongen zijn ons ergens aan vast te houden. Een ijzingwekkende stilte maar het geluid van de denderende machine die ons vervoerd is oorverdovend.

Inmiddels zijn we het viaduct gepasseerd en ik kan niet anders dan bedenken dat, als dit gruwelijke ongeval was gebeurd wanneer wij niet door het viaduct reden, het meisje gewoon een zachte landing gemaakt zou hebben in het gras. In het weiland waar wij op dit moment langs rijden.

Ze zou een paar keer omrollen, vrolijk opspringen, wat hooi van haar jurkje afslaan en een lok uit haar gezicht blazen. Ze zou naar ons zwaaien. En wij, mensen in de trein, zouden met zijn allen in de open deuropening van de razende trein gaan staan en haar glimlachend toewuiven tot we haar niet meer zouden zien, met onze haren in de wind. En dan zou het openingslied van ‘the sound of music’ ingezet worden en het meisje zou door de weilanden rennen om vervolgens te eindigen met haar armen wijd uit, zingen naar de lucht en lachend en draaien en giechelend en gelukkig.

Hier trek ik aan de noodrem. De trein stopt en ik stap uit.