Huis

Zijn hoofd zit vol. Ik zie het aan de frons op zijn gezicht, met zijn overhemd in de trein en een bril. Hij leest een boek maar dat doet hij niet echt. Zijn ogen kijken naar het knisperen van de krant en de brug waar we over rijden.

Ik ben gewoon stil want volgens mij heeft hij dat momentje nodig. Hier, je mag het hebben. Tussen de drukte van de mensen in pakken en soms met tassen voor de vakantie. Een vouwfiets hier en daar. Straks stopt hij zijn boek in zijn tas en loopt geduldig in de rij de trein uit. Wacht hij netjes tot het zijn beurt is. Tot hij de treden van de trap mag betreden en een voet kan zetten op het perron.

Om vervolgens een volgende trein in te stappen. Uren onderweg met een frons op zijn voorhoofd. Met zijn overhemd en zijn bril en zijn boek en zijn tas. En glimschoenen met een punt. Een keurig lijntje in zijn broek. Zijn hoofd zit vol en ook de tweede trein is niet wat je noemt leeg. Hij zal vast een poging doen een letter te lezen en zich te concentreren op een bladzijde maar hij zal iedere keer weer opnieuw afdwalen.

Hij is uren onderweg maar waarheen weet ik niet want ik heb hem in zijn reis allang verlaten. Waar hij is weet ik niet maar het maakt niet uit want ik ben al treinen verder of nee ik zit op de fiets en trap lekker hard door zonder om te kijken.