Natuurschoon

Thuis doe ik alsof ik de rommel niet zie en eet ik met een vieze vork. Mijn pannen zijn allemaal in gebruik dus construeer ik een maaltijd waar geen enkele pan voor nodig is maar die wel vult want oh, wat hebben we veel te doen! In de ochtend plakken mijn oogleden nog aan elkaar maar dit verhelp ik vlug met een ijskoude douche en ik was mijn haren met lekkere zoete shampoo waarbij het glazuur zowat van mijn tanden springt, ook al eet ik de shampoo niet op.

Dááág! Land van de rupsen. Land van kippenvel op de fiets en zon op mijn rug! Dag land van gekwetter en land van de stilte! Daag. Ik moet weer aan het werk. Ik heb geen zin maar het moet want het leven moet. Slechts in enkele gevallen moet je niet.

Dus het moet en ik sta op en ik geniet van de vijf minuten frisse lucht ’s ochtends van mijn huis naar waar ik mijn fietstocht eindig. Ik adem diep in, héél diep maar het lijkt in de verste verte niet op de lucht die ik graag ruik. Ook al doe ik nog zo mijn best. Ik ruik heel veel mensen en bar weinig zoute zee. Een vieze bruine bus komt langs.

Weer thuis eet ik een hele soep op en drink ik thee en doe ik mijn best mijn vrije avond zo lang mogelijk te maken maar de minuten vliegen voorbij als je luistert naar de geluiden van de stad door het open raam. Ik denk aan de treinrit van die dag. Een man tegenover mij zat te knikkebollen in zijn stoel. Ik wilde hem wakker schudden en die boot op gooien en zeggen: ‘DAAR MOET JE ZIJN! GA DAN! GA!’. In de trein was geen open raam. In de trein was wel airco gelukkig.

Ik denk dat ik héél hard blijf werken en héél hard ga sparen en dan ga ik reizen in de wilde natuur en overal heen waar ik maar wil en de huur van mijn kamer opzeggen zodat ik vrijheid heb. Ik ga planten eten en in bomen slapen en bizons slachten en wie weet een vette beer. Het vlees wat ik die avond niet opeet zal ik verstoppen zodat de carnivoren in de straat het niet kunnen vinden. Ik zie al een gier rondjes cirkelen boven mijn hoofd. Blijkbaar heb ik de wildernis niet overleefd en ben ik dood gegaan maar misschien komt er dan wel een heel mooi boek over mij en uiteindelijk een film met mooie natuurgebieden erin en toffe muziek. Dan ga ik dood als een legende en wie weet wordt mijn blog wel gebundeld en word ik over tien jaar ‘een fragment’ in zomergasten.