Gietertje

Als je om je heen kijkt zie je overal lijnen. Lijnen om naar te kijken of overheen te stappen. Of om heel precies je voeten achter elkaar te zetten. Stap voor stap de lijn te volgen naar God mag weten waarheen. Oost, west. Thuis is in ieder geval niet altijd het beste. Ik bedacht me laatst, het wordt misschien hoog tijd eens over de heg te kijken. Of over de schutting voor mijn part.

Een sneak peek bij de buurman. In zijn tuin of gewoon in zijn hoofd. Als handen aangeven wat onze denkpatronen zijn dan kunnen we elkaar de hand schudden en elkaar begrijpen. In handgebaren kunnen wij dezelfde taal spreken, toch? Kunnen wij niet allen met ons handen praten?

Voor nu stoot ik mijn hand tegen een harde lijn. De lijn voelt als schuurpapier en het andere moment als een badkamertegeltje in de keuken van je overgroot oma en weer een ander moment als een flinterdun crêpepapiertje dat maar niet wil scheuren, in welke hoek je hem ook pakt. Ik wil mij er onderdoor bewegen met een sierlijke beweging, of er overheen duiken met mijn twee handen vooruit. Het diepe in. Mij soepel door het water verplaatsen.  Maar ik lijk niet te bewegen en hoewel mijn ogen al een blik vangen van een onbekende man aan de andere kant van de streep, blijven mijn voeten nog staan op de plek waar zij willen staan.

Mijn schoenen met stroop, vastgelijmd aan de grond en ik probeer mijn knie omhoog te tillen met alle kracht die ik heb om een pas te maken maar het kietelt en het schuurt en het maakt dat mijn handen harkerige bewegingen maken en het voelt als kramp in mijn rechter kleine teen en linker wijsvinger tegelijk terwijl mijn neus ook héél erg jeukt en mijn buik rommelt en ik wil het weten ik wil het weten ik wil het weten wat daar is en ik weet het niet en ik weet het niet ik weet het niet, of er daar echt al narcissen uit de grond ploppen. Of dat het daar nog een beetje te vroeg voor is.