Om even terug te komen op mijn vorige blog. Ik wil hierbij
totaal niet suggereren dat ik over iedereen heen wals. Ik heb dan misschien wel
makkelijk praten maar ik weet ook zeer goed wanneer ik mijn mond moet houden. Daarbij,
geluk is niet te koop. Het kost wel wat maar het kost geen geld.
Het is een kwestie van doen. Doen of laten en als je het
laat moet je er ook niet meer over zeuren. Het kan ook zijn dat als je het
doet, je er uiteindelijk vrij weinig aan over houdt. Wie heeft eigenlijk
bedacht dat het hebben van ervaring voordelig is? Want, als je weet hoe je iets
gaat doen, waar ligt dan de uitdaging in het daadwerkelijk doen? Is het dan nog
de moeite waard, kun je jezelf afvragen.
Zoeken, nagaan, nastreven. Op pad gaan met een tikkeltje
nervositeit in je rugzak maar ook met een bulk aan informatie en, hoe kan het
ook anders (tromgeroffel)… ervaring. Een energiereep in de ene hand en een
dosis zin in de andere. Gaan met die banaan! En maar gewoon afwachten waar deze
route je brengt en of je ooit het topje van de Mont Blanc bereikt. Wie weet
sterf je ter plekke, Bovenin is vrij weinig zuurstof dus ik kan je aanraden te
blijven rondhangen in de bewoonde wereld, waar presteren normaal is en
gewaardeerd wordt en je niet naast je schoenen hoeft te lopen. Hou ze maar
lekker aan, die bergschoenen. Sta je lekker stevig.
De lucht zal niet altijd strakblauw zijn tijdens deze reis
maar gelukkig is het zien van kleuren toch maar relatief. Het verborgen veld
achter die grote rots trekt de aandacht en zal waarschijnlijk de mooiste
kiekjes opleveren.
Loop wat harder, ren een stukje. Rust even uit, spring een
stap verder. Verzuip in de regen. Klim nog een tree hoger, slaap een nacht
langer. En dit alles met een grote glimlach op je gezicht en een onderbroek op
je hoofd. Probeer eens wat nieuws. Ken je lachu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten