Aan de race

De actualiteit rent over de herinnering heen. Was het een snor, of meer een stoppelbaard? Was er één punt op de wang waar de haartjes bij elkaar een klein draaikolkje vormden? Of waren ze gewoon in het wildeweg gaan groeien en wat is er eigenlijk nuttig om vandaag de dag nog in herinnering te houden?

Vandaag de dag speelt zich nu af, gister is geweest en morgen moet nog komen. Is de actualiteit ook wat staat te gebeuren of waarmee gedreigd wordt? Het moment dat de dreiging uitgesproken is, is hij al verleden tijd, toch? En waarom lees ik ook alweer de krant?

Ik weet het niet meer. Ik ben alles vergeten. Of ben ik alleen dat wat niet van belang is vergeten?

De temperatuur van de wang of hoe de koffie aanvoelde aan mijn tong. Hoe ik aan die brandwond kom en op welke dag dit precies was . Of de honing biologisch was of niet. Het was het was het was.

Ik was het vergeten. Ik ben het vergeten. Ik zou het kunnen vergeten, in de toekomst. Als ik een ander leven leid en niet meer weet of de snor bruin was of rossig en ook niet meer kan bedenken of dit eigenlijk belangrijk was. Toentertijd wel? Cijfers en letters en geuren, vormen een doolhof in mijn hoofd en ik probeer de informatie te filteren en te categoriseren in ‘LEUK’ en ‘NIET LEUK’.

‘NIET LEUK’ bevat dan dingen als trappen in een hondendrol en je branden aan de oven, of een akelig beeld niet kunnen vergeten en jezelf iets nooit meer vergeven  of een slappe hand geven aan de liefde van je leven als je hem voor het eerst ontmoet. En ook nog ergere dingen dan dat.

‘LEUK’ bevat dan bijvoorbeeld dat je héél lekker eet als je héél lang hebt gewacht op je eten, of spontaan een mooie bos bloemen plukken, of liever; krijgen. En bijvoorbeeld hoe zijn kusjes proefden en hoe hij naar me keek als hij ze gaf en onder LEUK valt ook af en toe jezelf onderdompelen in een web aan herinneringen en alle categorieën afgaan en even niet denken aan wat de fuck er allemaal vandaag of morgen zal gebeuren. Ik geef er een trap tegenaan en ik bouw een grote tijdmachine die me in een historisch kostuum kan hijsen en dan zeg ik; ‘Toedels!’