Bedlampje

Behaaglijk en knus in mijn herinnering. Met een vleugje spanning hier en daar over eventuele aanwezigheid en zichtbaarheid. Onzichtbaar onder de dekens als je er was en verstoppen onder de dekens nu je er niet bent. Die afstand, groot in mijn hoofd en klein in werkelijkheid.

Een trein met een boterham of één telefoongesprek. Een fietstocht in de regen of een saldo in de min. Ik vind het niet erg, wil ik je zeggen, ik vind het niet erg veel te betalen. Jouw gezicht in de tijd verwaterd en met een klik weer in mijn zicht, als ik wil. Jouw gezicht in mijn hoofd verzonken en in gedachten, als een uitgeknipt hoofd met een punaise in mijn voorhoofd, want, daarom. Dat wil ik.

Een treinrit met één boterham of één wandeling met een fiets met een lekke band in mijn hand, of mijn enkel verzwikt en mijn telefoon laten vallen op het steen van de grond. En mijn portemonnee gejat en mijn appel weggegeven aan een zwerver toen ik nog geen honger had. Of vertraging met de trein en mijn andere plan skippen want het maakt niet uit, het maakt niet uit, ik kruip door modder als het moet om jouw hoofd van digitaal naar warm te krijgen, jouw stem van daar naar hier te reizen. 

Zoektocht naar de juiste afstand, zoektocht naar de juiste rit om maar één wang te kunnen ontvangen en de kaart met kilometers te vergeten.Één weg, slechts één voet. Maat boot het liefst. Maar één hand, op de deurbel en jouw lach in mijn oor en jouw hand in mijn heup en jouw ontbijt op mijn bord.

Één voet, één weg. Één klik. Één kick van jou in de juiste richting. Om de veiligheid te verkleinen en het risico te zoeken, met een zaklamp of een bouwlamp. Met een kompas en met een ov-chipkaart en met een kilometer speling zou ik nog akkoord gaan en zou ik vragen om babystapjes in de richting van het noorden, waar de zon toch heel veel schijnt?

Het wordt herfst en het wordt koud en ik ben koud en het klikken ben ik behoorlijk zat. Witte schermen, muffe beelden, zwarte muizen. Ik schrijf woorden en ik schrijf maar en ik typ maar, maar ik zeg niks. Ik weet niet hoe mijn stem galmt, als ik praat. Ik weet niet meer hoe de stroom uit valt en hoe de elektriciteit uit gaat en hoe ergens anders het licht aan kan. Ik weet niet meer hoe jouw stem klinkt en hoeveel jij warmte gaf.