Slappe bak

Ik hou niet zo van oploskoffie. Het voelt niet als iets waar ik echt van zou moeten genieten. Een beetje poeder in een kopje en een plensje water er over heen. Zo’n zelfde soort plensje als je over je heen krijgt als je onder een boom door fietst als het net geregent heeft en er ineens een rukwind voorbij komt.

Het glas lijkt halfvol vanaf hier maar het is toch vrij leeg allemaal. Een zoete, rijke limonade met de geur van verse aarbeien met een vleugje limoen, maar je moet die kraan maar laten lopen en lopen en lopen. Je krijgt er geen slok van. Geen goede volle mond. Geen bolle wangen waar je de limonade als een sliert kan uitspugen door één klap op beide wangen.

Verleden week trok ik een pluk haar uit het doucheputje. Dit was pas nadat de badkamer en de keuken en het hele huis overstroomd waren. De bank en kasten en de tafels en de kussentjes op de bank, alles was nat en bedekt met shampoo en ook de stofzuiger heeft de waterramp niet overleefd. Een verstopping in je huis, dat is niet niks. Dat roert net niet lekker door allemaal.

Het water ligt stil en wacht op een aardverschuiving of een windvlaag of een boot die voorbij komt en die olie achterlaat in een lange, slingerende sliert, waarin de vogels verstrikt raken. En dan krijgen zij alle kleuren van de regenboog op een bedje van zwart en als de zon erop schijnt zie je dit pas extra goed. Uiteindelijk zullen deze vogels, en andere dieren in de zee, sterven, maar dan gebeurt er tenminste iets. Iiiiets!

Sink hole, ik lig in mijn bed! Neem mijn huis maar mee vannacht! Dat lijkt me wel spannend, een avontuur in het binnenste van de aardkorst waar het donker is en muf ruikt en naar moestuin maar waar ik misschien wel continu zou moeten vechten voor mijn eigen bestaansrecht. Ik zou demonstreren en moeten protesteren en schreeuwen naar de heersende orde: IK NEEM GÉÉN GENOEGEN MET  UW OPLOSKOFFIE!

En daar in het binnenste van die aardkorst zou het mij niet zo makkelijke gemaakt worden en zou ik het niet kunnen laten bij een zalvende verantwoording naar mijzelf. En daar in het binnenste van die aardkorst zou het mij niet makkelijk gemaakt worden en zou ik het niet kunnen laten bij een narcistisch denkgoed en mij kunnen terugtrekken ergens in een stil hoekje met mijn yogamatje.