Denkwerk

Ik hou van knoflook. Ik hou ook van ui en nog meer dingen waarvan je uit je giecheltje gaat stinken. Ik hou van groente en van pasta maar niet van vis. Ik hou van koken en ik betreur het dan ook dagelijks dat ik zo´n kleine keuken heb dat als ik de broodrooster wil gebruiken ik het koffiezetapparaat, de waterkoker én de magnetron moet uitpluggen. En dat mijn wijnglazen vies en vettig worden omdat ik er geen plek voor heb in mijn kastje en ze noodgedwongen op de plankjes staan. Ik irriteer me er aan dat wanneer ik de koelkastdeur open, deze tegen de deurmat aantikt en als de voorraadkast openstaat mijn roomie er niet meer langs kan en ik de eieren soms uit mijn handen laat vallen van schrik. Bah, vervelend.

Ik zou graag een groter huis willen, maar dan voornamelijk een grotere keuken en voornamelijk geen andere mensen in huis waarvan je eerst tien fietsen opzij moet zetten als je ´s ochtends vroeg de deur uit moet.

Toch kan ik het hen niet kwalijk nemen. Iedere student kan beamen dat je zonder fiets werkelijk onthand bent en misschien kan je wel voorzichtig stellen dat je dan gehandicapt bent. Mocht dit inderdaad het geval zijn dan zou je misschien weer met de gemeente kunnen regelen dat je een parkeerplek voor de deur krijgt en hoef je, je nooit meer zorgen te maken over parkeermogelijkheden in het drukke centrum. Maar als je echt gehandicapt zou zijn, zou je weer geen fiets hebben, en dan zou je eigenlijk dubbel gehandicapt zijn als student. Vervelend!

Ik heb twee fietsen. Een goeie met remmen die een tijdje stond te roesten in de achtertuin omdat ik de band moest plakken en ik na een middag puffen en zweten de band terug wou wippen en ik de versgeplakte band weer leegprikte met zo´n metalen dingetje waarvan ik de naam niet eens weet en ik geërgerd weg ben gelopen. En een ander minder goeie zonder remmen en zonder licht en zonder spatbord en met een slag in het wiel. Van deze fiets is de band gister lek gegaan en aangezien fietsen blijkbaar wel kan zonder remmen, zonder licht, zonder spatbord en met een slag in het wiel, maar absoluut niet gaat zonder banden, zijn de fietsen weer omgewisseld.

Zo blijf je bezig met die fietsen. Met jezelf verplaatsen en met vooruitgang. Zo kan ik eeuwig blijven schrijven aan dit stukje want ik doe aan associatief denken. En na een drukke week zoals ik die afgelopen week had kost het tijd om alles te rangschikken naar behoren. Ik heb zin om te koken. Dat heb ik al een week niet meer gedaan.