Blo

Op het terras van La Place, zag ik een muisje lopen. Hij speurde de grond af naar broodkruimels, het liefst met een restje kruidenkaas of honing-mosterdsaus. Zijn kraaloogjes op scherp (al kan je bij een gitzwart kraaloogje het verschil niet zien).

Ik keek naar de stoel waar het muisje van schrik onderdook toen ik keihard nieste. Ieder persoon met hooikoorts weet dat dit jaar een van de ergste jaren is en dat het onmogelijk is de controle te behouden over het tentoonspreiden van waterig snot. Het muisje kwam na een kleine tien seconden weer onder de stoel vandaan, waarna er nog een muisje tevoorschijn kwam. En nog een.

“Hier ga ik niet zitten hoor! Er lopen muizen hier”, zei een van de twee jongens, die met hun dienblad aan kwam lopen. Hun servetjes waaiden weg. “Stel je niet aan”, zei de andere jongen.

De tweede jongen had gelijk. Het is onnodig stennis te schopen over de aanwezigheid van een aantal piepkleine wezentjes, met oortjes en voetjes zo klein als de puisten op het gezicht van je puberende buurjongen. “Die beestjes zijn banger voor jou, dan jij voor hen”, kreeg ik als klein kind altijd te horen, wanneer ik vastzat in mijn kinderstoel en ik nodeloos hard begon te krijsen zodra er een vlieg op mijn tafeltje landde.

Die opmerking sloeg toentertijd weliswaar op insecten (zowel die met zes poten, als die met acht poten inbegrepen), maar hierbij stel ik dat het gaat om een beest dat, dan wel,  groter of kleiner dan jij is, wat bepaald of je bang mag zijn of niet, en dat het in die zin dus niet uitmaakt of het een knaagdier is of niet. Voor een beestje kleiner dan jij, hoef je immers niet bang te zijn. Namelijk, als het echt nodig is, heb je dit eventuele kwaad verholpen met één stamp op de grond.

Uiteraard zijn er uitzonderingen op de regel, maar welke diertjes eengevaar voor je vormen, dan wel kunnen veroorzaken dat je te overlijden komt, kan je achterhalen door veel te kijken naar zenders als National Geographic.

En ik kan je verzekeren, beste lonsdaler, dat een muisje hiertoe niet behoort.