Beroepsmatig handelen

Aan het einde van het fietspad steek ik keurig mijn hand uit, en sla links af. De blaadjes ritselen in de bomen en mijn zachte band dendert over de hobbelige keitjes. Ik knijp met mijn ogen want de zon drukt al gretig door de wolken heen. Ik kan weinig zien. Maar op de hoek van mijn straatje zie ik een blauwe ballon hangen aan de lantaarnpaal. Met een kaartje eraan.

Verderop in de straat zie ik een roze ballon hangen. Ook met een kaartje.

Ik herken dit tafereel natuurlijk meteen. Het gaat hier namelijk om een speurtocht. Mijn ouders hebben in mijn kindertijd menig parcours uitgestippeld, om deze vervolgens af te lopen met een dot verkleedde kinderen. Ik houd van kinderfeestjes en helemaal kinderTHEMAfeestjes. Ik kijk er naar uit helemaal los te gaan bij de partijtjes van mijn eigen koters. Ik heb al een lijstje van thema’s in mijn hoofd die ik af wil werken, ongeacht of mijn zoon of dochter zich interesseert voor deze thema's.

Terug naar de situatie bij mij in de straat. Mijn eerste gedachte was om de ballonen voor de grap weg te halen. Ik begon te gniffelen en schrok hier direct van omdat ik werkelijk waar niet begrijp hoe ik met zo een barbaars idee kan komen. Het is al niet zulk geweldig weer en dan zullen die kinderen compleet verward raken omdat de helft van de speurtocht mist. En dan te bedenken dat de ouders van de jarige jop heel Lombok zijn doorgewandeld om een goede indruk te maken bij de andere ouders. En dan zou ik dat alles verpesten! Hoe wanstaltig kan je zijn om zoiets uit te halen?! Schaam je!

Mijn tweede idee was, en dit alles speelde zich af in een fractie van een seconde, gezien ik voorbij fietste en snel moest handelen, om de speurtocht zelf te gaan lopen! Ik voelde een sprongetje in mijn buik toen ik ook nog in overweging nam een paar vriendinnetjes te vragen met mij mee te speuren. Ik stond al op het punt ze te bellen.

De pret werd al gauw bedrukt door de gedachte dat dit waarschijnlijk onmogelijk was. Voor het lopen van een speurtocht heb je negen van de tien keer namelijk nog een soort blad met cryptische aanwijzingen nodig om de expeditie daadwerkelijk te kunnen lopen. En die had ik natuurlijk niet.

Aanbellen bij de huizen waar kinderen wonen had geen zin. Lombok is groter dan je denkt en het stikt er van de nakomelingen. Ik had nog kunnen selecteren door het signaleren van vlaggetjes in de huiskamer, want een goede ouder hangt vlaggetjes op in huis als zijn spruit jarig is (zul je net zien dat deze ouders het huis niet versierd hebben). Ik besefte me ook ineens dat ik nu afgestudeerd ben en niet meer van dit soort rare acties moet ondernemen, zoals aanbellen bij mensen of ik alsjeblieft een speurtocht mee mag lopen. Dat soort dingen zijn slecht voor mijn professionele imago.

Als ik over een aantal jaren, na mijn flitsende carrière, BOM-moeder ben, maak ik een speurtocht zonder aanwijzingenblad. Zodat iedereen die wil, jong en oud, spontaan mee kan doen en zijn zorgen even opzij kan zetten.