Ik kom thuis en voel mijn verbrande hoofd gloeien. Mijn jukbeenderen branden licht. De warmte van de zon die ik ‘s middags op het terras had gevoeld, zoekt nu zijn weg door mijn hele lichaam en klampt zich vast. Alsof ik het nooit meer koud zal krijgen.
Het afgelopen fietstochtje was fijn. Licht geruis door de blaadjes, zingende merels, lichte schemering. Mijn gympjes vouwen zich soepel om de trappers van mijn tweewieler en ik krijg net dat steuntje wind in de rug om snel bij de plaats van bestemming aan te komen. Thuis. Veel eerder dan verwacht. Bij mij in de straat mensen op slippers en met korte broeken aan, maar inmiddels wel met een jas erbij, want het koelt langzaam af. Maar ik heb het niet koud.
De ramen op mijn kamer hebben de hele dag open gestaan en, naast een dikke hommelkoningin uitgeput in mijn raamkozijn, is de frisse lentelucht duidelijk aanwezig. Zelfs mijn dekbed ruikt naar mooi weer en lijkt zachter te voelen dan ooit zodra ik erop neerplof.
Een kop thee op mijn dakterras, waar de tegels nog warm voelen aan mijn blote voeten. Een verdwaald vleermuisje fladdert boven mij rond en ook mijn overbuurman spot het beestje en samen kijken we ernaar, zonder wezenlijk contact te maken.
Wat een mooie dag, oma. Ik ga je missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten