Bush-bush

Ik houd mijzelf voor dat ik op dreef ben. Dus bij deze, wil ik de lezer graag vertellen: ik ben op dreef. Beter kan niet. Pas maar op, want, als je een aap leert klimmen, gaat hij geheid met kokosnoten gooien. Ofwel, ik neem geen genoegen meer met minder. Ik wil het allemaal. Ik kan niet ophouden. Ik ben op dreef.

Ik ben iemand die altijd op zoek zal blijven naar triomf. Naar waardering. In voor- en tegenspoed. Al mijn gedragingen zijn doelbewust. Niets zal bij mij ongemerkt gaan. Ik gooi meerdere visjes uit in de hoop alles te vangen.

Ondertussen ben ik nog steeds mijn trouwe zelf met al mijn mankementen. Huiverig, nerveus en ongerust soms. Ik vind dikwijls voldoening in praten over anderen, zodat het niet voelt alsof ik zelf bij de therapeut zit en ik geef mijzelf het grootste stuk koek nadat ik het door midden heb gebroken om te delen met een kennis. Alleen mijn geliefde heeft recht op het grootste stuk.

Ik heb soms slapeloze nachten en last van flatulentie in periodes van tensie, maar ik praat nu niet over mezelf, Oh nee! Ik beschrijf een personage uit een boek. Een boek dat ik probeer te schrijven of een boek dat ik probeer te leven. Iedere dag stelt een bladzijde voor en wie het gedaan heeft is allang duidelijk voor iedereen en aan het eind komt iedereen weer bij elkaar, behalve degenen die dood zijn natuurlijk want ik geloof niet in reïncarnatie. Klinkklare onzin.

Ik geloof in limoen en in knoflook en dat reuzen bestaan en ik geloof ook in mensen met haar op plekken waar het eigenlijk niet hoort. Ik geloof ook in het veranderen van de ideeën over wat ‘normaal’ is en daarmee ben ik uiterst content met de uitvinging van het scheermesje. Ik geloof in jezelf per ongeluk snijden en ik vind het ook logisch dat mensen dan denken dat je het expres hebt gedaan. Ik geloof er in dat, nee, ik wéét, dat elke vrouw na een paar dagen jeuk krijgt aan de bikinilijn en dat het zelfs pijn doet als er kanten ondergoed tegenaan scheurt tijdens het lopen. Ik kan mezelf voor mijn kop slaan dat ik een vrouw ben die zich bezig houd met krullend haar in haar broek.

Ik pak een post-it en ik schrijf erop ‘Ik mis je’ en ik stop het in mijn mond. Het papier is taai en smakeloos en smaakt naar plastic en het duurt lang voordat ik het propje doorgeslikt heb.

Maar het is weg. En nu ben ik op dreef. Wil je een aap, dan krijg je een aap.