“U heeft grote borsten, juffrouw!’ zei een jochie van amper zes tegen mij op mijn eerste werkdag in de kinderopvang. Ik wilde zeggen; ‘Dankjewel jongeman, de juf is daar ook heel blij mee, kan ik je vertellen’, maar in werkelijkheid moest ik hem natuurlijk aanspreken op zijn brutaliteit want dat was meer verantwoord dan hem te bedanken voor deze vleiende kanttekening. Yeah, ‘I still got it’, dacht ik bij mezelf, toen ik op de fiets zat naar huis. Ik had mij de rest van de dag een stuk zekerder gevoeld op mijn nieuwe werkvloer, ondanks dat het hebben van wel of geen borsten in deze branche natuurlijk niet van belang is. Laat staan van welk formaat ze zijn.
Kinderen zijn eerlijk en ontwapenend en ze maken me aan het lachen. Vooral als er één bloedserieus zegt; “U lijkt helemaal geen drieëntwintig juf! U lijkt meer tweeëntwintig!”. Als ik dan vraag aan het kind hoe hij het verschil dan weet tussen tweeëntwintig en drieëntwintig rent het héél hard weg. Zingend.
Mocht je psychisch ziek zijn, raad ik je ten zeerste aan om je tussen de (jonge) kinderen te begeven. Sterker nog, ik denk dat ik een nieuwe vorm van therapie ga ontwikkelen waarbij patiënten minimaal een uur in een kamer zitten met spelende kinderen. Ik durf te zweren dat het probleem na twee à drie sessies met deze mini-mensjes is opgehelderd. Een nog beter medicijn is misschien: neem je eigen kinderen. Hoewel dit misschien weer niet voor iedereen een weldoordachte remedie is.
Bij dezen houd ik mij niet aansprakelijk voor schade aan, of verlies van eigendommen en onrechtmatige gedragen van personen ter plaatse. U heeft eigen verantwoording voor het aannemen van bovenstaand advies en is niet gerechtigd een schadevergoeding te ontvangen in geval van een negatief gewenst effect.
Dit blog stelt zich ook niet aansprakelijk voor onnozel tijdverdrijf door het lezen van dit verhaal. Moet je maar niet zo’n weetgraag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten