Als ik mijn straat in rijd op de fiets dan wordt de hele buurt wakker. Ik mag dan geen student meer zijn, maar ik heb nog wel een zogeheten ‘studentenfiets’. Een fiets die niet te mooi kan zijn, omdat je hem overal neer moet kunnen zetten en hij soms nachtenlang alleen moet kunnen vertoeven in een rekje of tegen een boom. In een straal van 2 km rondom het centraal station.
Mijn fiets zit in elkaar met tie-wraps en elastiekjes. Mijn achteropje is stuk en geen van beide lichten doet het nog. De spatborden zijn er af gebroken (lees; deels. Waardoor ik een continu geratel hoor wanneer de spaken erlangs trekken) en de remmen zijn niet echt meer je-van-het. De standaard moet ik met grof geweld terugduwen op zijn plek als ik een ritje wil maken. Soms zakt hij weer naar beneden tijdens een fietstocht waardoor ik een ritmisch getik hoor en mensen naar mij omkijken wat daar ‘in hemelsnaam aankomt’.
Het mandje dat ik voorop mijn stuur heb bevestigd schiet elke drie dagen los, mits ik er een zwaar voorwerp in plaats. Dan hangt hij gewoon scheef naar links, waardoor ik continu iets meer aan de rechterkant van het stuur moet trekken om mijn evenwicht te bewaren en niet achtereenvolgens in rondjes naar links wil fietsen. Ik begin al scheef te groeien.
Mijn fiets heeft een vieze beige, goudbruine kleur met een zwarte bagagedrager. Omdat hij niet opvalt tussen de duizenden fietsen rond het station, heb ik om de spijlen van het achterzitje een blauw/wit geruit lintje gebonden zodat ik hem sneller kan vinden tussen de vele andere lijken van ijzer. Briljant idee, al zeg ik het zelf, want het werkt als een TIET.
Dit wrak brengt me overal heen waar ik wil, even afkloppen, en hij is nog steeds niet gejat, even afkloppen. Met mijn fiets fiets ik de wereld rond en met mijn fiets ben ik onafhankelijk. Nu staat hij zielig en alleen in de koude hal beneden en ook nog eens in het pikkedonker.
Ik ga hem morgen een kusje geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten