Het zijn net mensen, jij en ik. Die proberen er wat van te
maken. Zoals je als kind keihard je best doet om zonder zijwieltjes te kunnen
fietsen en elke dag oefent met het strikken van je veters. Of misschien is het
niet jij en ik. Misschien is het jij. En ik. En is er geen jij en ik in één
zin.
Wat je wilt kun je zelf maken, toch? Met een goede doos met
blokken kom je een heel eind. Lego of Knex doen het ook goed als het gaat om
bouwen. Of is bouwen iets anders dan maken? Is bouwen een verfijning van maken?
Bouwen om iets te kunnen maken. Ieder Lego blokje stuk voor stuk situeren op het
platform. Een huis bouwen met een plastic deur en één raam, want meer ramen kan
je niet vinden in die gigantische bak met speelgoed. Onderweg vind je dat witte
helmpje wat je al eerder zocht en twee paar exact dezelfde lichten voor de auto
die je later in elkaar zult flansen, maar een tweede raam in het formaat dat je
al hebt staan, is in geen velde of wegen te bekennen.
Je handen doen pijn van het graaien door de hard
plastic-brokjes. Een geel handje in de vorm van een maan, prikt in de bal van
je hand en een hoofd met stoppels staart je aan als je hem met luid lawaai
bedelft onder de rood en blauwe bakstenen.
En die politieman schreeuwt dat hij in jouw huis wil wonen
en die piraat ligt daar niet voor niets in een hoekje, die ligt daar om
opgemerkt te worden. Door jou. Door mij.
Het zijn net mensen. Die houterige poppetjes met grijpgrage
en enthousiaste handjes en vrolijke, glanzende, gele hoofdjes met een grote
denkknobbel bovenop op hun hoofd. Knokkige knietjes en vierkante lijfjes met
kleding in kleurtjes waaraan ik af kan lezen wie of wat ze zijn en wat ze met
de dag gaan doen. Vrolijke, glanzende, gele hoofdjes met een grote denkknobbel
bovenop hun hoofd. Zouden die knobbeltjes volgestopt zijn met mij en jou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten