Je kunt je wel voorstellen dat de giraffe een voorkeur heeft
voor bepaalde bladgroenten, als je je bedenkt hoe heerlijk pittig rucola van
smaak is. Het een sluit het ander niet uit, een giraffe kan bijvoorbeeld het
ene blad heel lekker vinden smaken, maar het andere blad toch net iets
lekkerder vinden.
Het meisje had nog nooit zo driftig in haar koffie geroerd
als die ene ochtend. Ze merkte dat er iets niet goed was. Met haar tong
verkende zij de binnenwand van haar mond. Langzaam langs de binnenkant van haar
rechterwang naar haar linkerwang en toen zij met het puntje van haar tong langs haar tandvlees
gleed, kietelde dit een beetje. Ze nam een slokje van haar koffie en brandde
haar gehemelte. Shit, die koffie is goed heet, dacht ze nog.
Naarmate de koffiebeker steeds leger werd, ontwikkelde de
smaak van koffiebonen zich tot een permanente smaak in haar mond en vestigde
zich daar om voorlopig niet meer weg te gaan. Het meisje kon niet ontkennen dat
ze genoot van deze sensatie en even was daar een momentje van rust, een
momentje van bezinning voor de aankomende dag. Toch had zij een vreemd
voorgevoel.
Met de laatste slok van haar zwarte koffie gebeurde het dan.
Met de sterke stroom vocht die in haar mond terecht kwam en door de ruimte van
haar dichte mond heen sijpelde, verscheen daar, geheel onverwacht, van achter
haar achterste kies in de achterste hoek van haar mond, een blaadje rucola. Een blaadje rucola dat zij de avond
ervoor had verorberd tijdens het avondeten.
Vóór zij besefte dat het rucola was, maakte haar kiezen de
automatische reflex om op het ondefinieerbare stukje te kauwen. De pittige
smaak van rucola mengde zich met de geconcentreerde smaak van de heerlijke koffiebonen van Douwe Egberts.
BAH
Geen opmerkingen:
Een reactie posten