Wat kunnen vrouwen toch huilen.
Zet maar eens een avondje wat vrouwen bij elkaar, dan zal er geen enkele stilte vallen. Ik kan het je garanderen. Ondanks dat ik altijd wat sceptisch ben over vrouwen onder elkaar (en geen enkele man in het gezelschap) vind ik ons, mijzelf meegeteld, toch bijzondere wezens.
Fascinerend hoe wij discussies kunnen voeren tot we wee zijn van de koppen kruidenthee en achter elkaar tips uit kunnen wisselen tot er uiteindelijk een stilte valt (die komt dus nooit). We wisselen ze niet alleen uit, we leggen ze ook echt op aan elkaar alsof dat de nieuwe waarheid is. Ik denk dat de vrouw de meeste lessen haalt uit het leven zelf. Wat een mooie, pakkende uitspraak deed ik zojuist, die vast al eens eerder gezegd is.
“Nee, je moet me niet knuffelen, anders ga ik huilen”. Voor de vrouwelijke lezers onder ons vast een herkenbare uitlating. Voor de mannen onder ons, het komt een beetje neer op het nee-niet-kietelen-ja-ga-door-principe. Ik snap maar al te goed dat niet altijd alles te begrijpen is. Op dat punt komt de man in mij even naar boven. We springen nou eenmaal van de hak op de tak en soms verzwijgen we dingen.
Maar iedereen verzwijgt wel eens dingen. Ik heb op het moment eerlijk gezegd geen geheimen want ik praat zoveel over alles dat het, werkelijk waar, mijn neus uit komt. En waar ik niet over praat schrijf ik op mijn blog. In diplomatieke, moraliserende praatjes.
En nu zet ik een punt achter dit ietwat eigenaardige blogverhaal. Ik spring van de hak op de tak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten