Vandaag liep ik mijn huis uit en stond ik oog in oog met Harry. Hij was in de tuin voor zijn woonboot met een metalen hark de gevallen bladeren aan het harken. We keken elkaar even aan en daarna harkte hij verder. Hoewel mensen die bladeren harken normaal gesproken direct bij mij in achting dalen (het is in mijn ogen namelijk totaal nutteloos blaadjes een bepaalde kant op te harken terwijl de wind ze een seconde later weer terugblaast naar hun oude plek), gebeurde dit bij Harry niet. Het maakt mij niet uit wat Harry doet, Harry is gewoon cool.
Vandaag vond ik hem vooral cool omdat ik een band voelde tussen ons. Hij had kennelijk, net als ik, ook de drang om naar buiten te gaan, die herfstzon in te gaan en iets met die bladeren te doen. Waar ik terugkwam met een bos met kleurige, knisperende bladeren en deze uitstalde op tafel, had hij de bladeren bij elkaar geharkt zodat ze nu op een berg lagen te vegeteren in een hoekje van zijn tuin. Dat geeft niet, Harry. Iedereen geniet nu eenmaal op een andere manier van de herfst. Net als dat de ene persoon een regenpak draagt op de fiets en de ander dit vertikt.
Harry bleek niet de enige te zijn die zich stoorde aan droge, gevallen bladeren op zijn stoep of in de tuin. Want, je zult maar naar je werk moeten, de deur uit lopen en bovenop een berg mooie blaadjes stappen. Gedurende mijn herfstwandeling kwam ik maar liefst vier mensen tegen die de bergen blad met een hark of bezem verplaatsten van de stoep naar de straat, waar ze vervolgens stuk werden gereden door voorbijkomende auto’s. Opvallend was dat dit allen mannen waren. Waar ik verder niets mee probeer te suggereren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten