Alleen op de wereld

Ik wou dat ik een degenkrab was. Zodat ik een pantser had ter bescherming. Waarom heeft de mens in de evolutie geen pantser ontwikkeld? Waarom moet ieder mens in zijn leven individueel een pantser ontwikkelen in de loop der jaren, en zit het niet gewoon in ons standaard bouwpakket?

“Degenkrabben leven normaal gezien solitair, maar in het voorjaar komen ze massaal op het strand om te paren en eitjes te leggen”. Het voorgaande vind ik een mooie gedragsvorm van de degenkrab en ik zou me er dan ook graag in mengen. Het leuke aan dit verzamelen op het strand in grote getallen, is dat het veelal s’ nachts gebeurt. Zou de degenkrab zich ervan bewust zijn dat dit een ontzettend romantisch idee is? Of is het gewoon instinct? Daarbij zou ik ook graag willen dat mijn achterlijf met een scharnier vastzit aan mijn cephalothorax.

Genoeg over de degenkrab. Ik ben nou eenmaal geen degenkrab en hoezeer ik me ook kan inleven dat ik een weekdier zou zijn, ik ben een homo sapiens. En wat mij betreft ben ik een homo ludens. Al zeg ik het zelf.

Ik moet wel toegeven dat ik soms het spelende mens in mij, het spelende kind, een beetje uit het oog verlies. Of misschien kan ik het beter zo zeggen; ik zoek manieren om te bepalen waar en wanneer het mogelijk is de homo ludens in mij te huldigen en manieren om te bepalen wanneer ik mijn verantwoordelijkheden moet vervullen. Van nature ben ik meer geneigd het laatste te doen. Of nee, van nature ben ik juist iemand die opgaat in een moment en plezier heeft in het ondernemen van nieuwe dingen. Van nature ben ik een optimist. En soms een pessimist. Van nature ben ik wispelturig.

Zou de degenkrab van nature ook wispelturig zijn? Hij lijkt goed te weten wat hij wil en dat is simpelweg overleven en meedoen aan een grote orgie op het strand.

Misschien is dat ook het enige wat ik wil doen. Overleven en deelnemen aan romantische taferelen op het strand. Nu nog gelijkgestemden vinden.