Ik zit momenteel niet in de flow. Een man schuin tegenover mijn werkplek, eet een broodje kaas en de zweetgeur van dat plakje geel nat trekt tot diep in mijn neusgaten. Ik raak afgeleid wanneer ik kaas ruik. Ik kan me niet meer concentreren wanneer ik kaas ruik. Ik wil niet meer eten als ik kaas ruik en ik heb geen zin meer in het leven wanneer ik kaas ruik.
Je kunt je ook zo lelijk verbranden aan de gesmolten kaas dat uit de panini loopt, die net uit het brandende tosti-ijzer komt. Of die hete drab die op je pizza ligt. Niet mijn panini. Niet mijn pizza. Nee. Ik lust namelijk geen kaas. Ik ben geen echte kaaskop. Ik draag liever geen klompen. Kaas, dat hoeft van mij niet. Ik ben er niet echt trots op dat het onderdeel is van mijn cultuur. Doe mij dan maar couscous.
Ik vind kaas het meest belachelijk wanneer het geserveerd wordt in blokjes op een schaal. Met een rood-wit-blauw vlaggetje erin. Waarom is Nederland zo trots op haar kaas en moet dit op ieder feestje of elke receptie getoond worden?
Ik zal me er ooit toch bij moeten neerleggen dat er, helaas voor mij, mensen zijn die wel kaas eten. En dat, dat, opnieuw spijtig, soms ook in mijn buurt gebeurt. Ik zal me er ooit toch bij moeten neerleggen dat mensen keer op keer verbaasd reageren als ze erachter komen dat ik daar ‘niet zo van houd’ en dat ze me krankjorum vinden als ik zeg dat ik ‘ook geen mozzarella lust, nee. En nee, ook geen geitenkaas’.
Misschien moeten anderen zich er ook bij neerleggen dat het voor mij de normaalste zaak is, een pizza zonder kaas. En raad eens? Ik vind het nog lekker ook. En weet je waarom? Omdat alle ingrediënten die op mijn pizza liggen nog puur smaken, nog de smaak hebben die zij behoren te hebben, in plaats van dat alles riekt naar één grote, plakkerige derrie van vieze melk en stremsel.
Als je niet houdt van een plak kaas op je boterham maar wel houdt van gesmolten kaas op je tosti, ben je geen echte kaas-hater en behoor je niet tot mijn groepje. Helaas voor jou, want ik ben cool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten