Vedette

Twee minuten stilte daar doe ik niet aan mee. Ik doe het meteen goed, ik ben gewoon een vol uur stil. Dat ben ik toch al als ik alleen thuis ben, aangezien ik normaal gesproken niet hardop praat tegen mezelf. Het kost mij geen moeite en ik doe het graag. Bovendien is het voor mij ook een moment van rust, ja.

Eerlijk gezegd denk ik niet echt aan de oorlog, in die twee minuten. Ik denk een beetje aan mijn eigen sores en ook aan de mensen die ik zelf ooit eens ben kwijtgeraakt. Dat is toch ook goed? Of doe ik het dan verkeerd? Ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen.

Ik denk ook aan opa. Aan zijn pretoogjes en donzige, grijze haar. Aan hoe hij naar mij omhoog keek met een blik van tevredenheid nadat hij voorover gebogen de voordeur open had gedaan en met zijn grote handen de mijne stevig vastpakte. Aan hoe hij met zijn opasloffen schuifelde over de vloerbedekking, om nog een rol koekjes te halen uit de surprise-la en hoe ik, als hij dat deed, naar hem keek en me afvroeg of hij lekker ontbeten had en of hij gelukkig was. Ik denk aan hoe erg je iemand kan missen en hoe gek het is dat je op sommige momenten herinneringen kan ophalen en ze opnieuw voelt, ruikt, beleeft.

Ik denk ook aan de verhalen die hij ooit eens heeft verteld over zijn ontsnapping aan de verplichtingen die hij had. Maar ik was nog jong en ik kan me de verhalen eigenlijk niet meer zo goed herinneren. Ik herinner ze me als heldhaftig.

Ik vraag me af of ik ooit een held zal zijn. Of ik ooit iets heldhaftigs zou doen, zoals ontsnappen aan iets engs of iemand redden van de dood. Wanneer ben je iemands held en voor hoe lang? En waarom is de mens er zo bedrijvig naar op zoek iemands held te zijn? Of doe alleen ik dat? Ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen. Ik hoop ooit de heldin van mijn kleinkinderen te zijn, als ik hen buiten het zicht van hun ouders een derde koekje aanbied.