Buiten is het grijs en binnen is het een beetje donker. Ik moet knijpen om de lettertjes op mijn scherm goed te kunnen lezen. Ik bedenk me dat ik mijn bril weer eens niet op heb.
Ik voel me een ander mens met bril. En weer een ander mens zonder bril. Ik blijf me erover verbazen hoeveel verschillende kanten een persoonlijkheid heeft. Niet uitsluitend de mijne, hoor, eigenlijk heeft zowat iedereen die ik ken een persoonlijkheid met heel veel verschillende kanten. Een voorkant, een achterkant, en twee zijkanten. En soms zelfs een van bovenaf en ook een diagonaal. Die diagonale zijn het lastigst.
Hoewel ik altijd vrij immuun was voor het ontwikkelen van een diagonale persoonlijkheid, moet ik zeggen dat ik daar sinds kort geen tegenwicht meer aan kan bieden. Mijn oogpunten vliegen alle kanten op en ik kan geen lijn recht vooruit trekken. En het blijft niet bij rechte lijnen alle kanten op behalve vooruit, nee, ik schrijf momenteel met een bibberpen. Sterker nog; ik ben een bibberpen.
Ik besef me ook dat je als bibberpen ontelbaar leuke dingen kunt doen. Ik zou saaie, grijze gebouwen kunnen opfleuren met een kleurig en trillerig lijntje. En saaie, grijze dagen. En ik zou mijn agenda wat levendiger kunnen maken door op elke dag bibberige bloemetjes en bijtje te tekenen. En dat was het wel zo’n beetje.
Misschien dat je als bibberpen alleen niet zo heel ver kan komen en is het gewoon logisch dat mensen het ene moment een markeerstift zijn en de andere keer een gouden vulpen. Lekker warm met z’n allen in een etuitje en dan pak je, afhankelijk van de situatie, het benodigde schrijfgerei eruit.
Brillen en pennen en etuis en ik begon met het schrijven van dit verhaal om acht uur s’ ochtend, nadat ik vrijwillig was opgestaan om zeven uur. Het lijkt wel alsof ik het grootste deel van de tijd gewoon de persoonlijkheid van een nerd heb. Wat zit je nou te kijken dan?! Om maar even tof te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten