Ik ben verliefd op een jongetje van de BSO. Hij is vier en hij heeft maar één oor.
Vandaag was hij voor het eerst. Alle kinderen staarden naar hem en vroegen hem: ‘waarom?’. Hij had er geen boodschap aan.
De muziek ging aan en vanaf dat moment was het podium zijn plek. Hij sprong en danste en bleek totaal niet ritmisch te zijn of er enig gevoel voor te hebben, maar daar had hij geen boodschap aan. Hij was op sokken en hij gleed meermalen uit, maar daar had hij geen boodschap aan.
Binnen enkele minuten zat een groot deel van de aanwezige kinderen die dag, met open mond te kijken naar het mannetje dat heen en weer stuiterde over het podium en met grote ogen luisterde naar de klanken uit de cd speler. Een enkeling ging mee in zijn enthousiasme en deed voorzichtig mee. Dan pakte hij hun handje vast.
Als hij te hard sprong of stampte, sloeg het krakkemikkige apparaat een paar telen over en verwachtingsvol keek hij mij dan aan, om vervolgens breeduit te lachen als de muziek weer begon te lopen.
Ik heb nog nooit zo’n karakteristiek jochie gezien, al zo jong, die zoveel plezier heeft in het leven. Hij is mijn nieuwe grote inspiratiebron en held. En toevallig heeft hij maar één oor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten